Μεταξύ ζωής και θανάτου: Από δαίμονες μέχρι αστυνομικούς – Τι βλέπουμε πριν πεθάνουμε

Το τι συμβαίνει μετά τον θάνατο ενός ανθρώπου παραμένει μυστήριο και επί αιώνες αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα αναπάντητα ερωτήματα της ανθρωπότητας.

Μαρτυρίες ανθρώπων που έφτασαν κοντά στον θάνατο κάνουν λόγο για το τι… είδαν στην άλλη πλευρά της ζωής

Η Ιατρική Σχολή Γκρόσμαν του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης σε συνεργασία με 25 νοσοκομεία, εξέτασε τις εμπειρίες 567 ασθενών που υποβλήθηκαν σε καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση (ΚΑΡΠΑ) μετά από καρδιακή ανακοπή, σύμφωνα με πληροφορίες από το joe.co.uk.

Τα συμπεράσματα της μελέτης

Η ομάδα διαπίστωσε τα εξής: Τέσσερις στους 10 ασθενείς των 567 μελών που μελετήθηκαν, η δραστηριότητα της γραμμής του εγκεφάλου τους είχε μετατραπεί από  «επίπεδη γραμμή» σε φυσιολογική – ακόμη και μία ώρα μετά τη διαδικασία.

Ο Δρ Sam Parnia, αναπληρωτής καθηγητής στο τμήμα ιατρικής στο NYU Langone Health δήλωσε: «Η αναπνοή των ασθενών είναι πολύ σημαντική για την υγεία. «Δεν υπάρχει τίποτα πιο ακραίο από την καρδιακή ανακοπή, επειδή κυριολεκτικά ακροβατούν μεταξύ ζωής και θανάτου, βρίσκονται σε βαθύ κώμα και δεν μας ανταποκρίνονται σωματικά καθόλου. Αυτό που είμαστε σε θέση να δείξουμε είναι ότι έως και το 40% των ανθρώπων έχουν στην πραγματικότητα την αντίληψη ότι είχαν συνείδηση σε κάποιο βαθμό».

Στο πλαίσιο της μελέτης πάντως, έξι ασθενείς ανέφεραν εμπειρίες κοντά στο θάνατο, οι οποίες «ονομάστηκαν» από τους ερευνητές ως εξής: «υπερβατικές ανακλητές εμπειρίες θανάτου».

Εμπειρία κοντά στο θάνατο

Ο Parnia πρόσθεσε: «Μπορεί να είχαν μια ανασκόπηση της ζωής τους, μπορεί να πήγαν σε ένα μέρος που ένιωθαν σαν το σπίτι τους και ούτω καθεξής».

Ορισμένοι ασθενείς αποκάλυψαν μερικές από αυτές τις εμπειρίες κοντά στο θάνατο, με έναν να λέει: «Άκουσα το όνομά μου ξανά και ξανά. Γύρω μου υπήρχαν πράγματα όπως δαίμονες και τέρατα. Ένιωθα σαν να προσπαθούσαν να μου ξεριζώσουν μέρη του σώματός μου. Στην πάνω δεξιά γωνία του σημείου όπου βρισκόμουν, μπορούσα να δω κάποιον. Δεν υπήρχε πρόσωπο, αλλά ήταν μια ανδρική φιγούρα. Φώναξε το όνομά μου και άρπαξε το χέρι μου πριν να είναι πολύ αργά. Άπλωσα το χέρι μου και ένιωσα κάποιον να με τραβάει προς την κατεύθυνσή του. Άκουσα: «Αναπνέει; Αναπνέει;»»

Άλλες κοινές αναμνήσεις που θυμήθηκαν οι ασθενείς περιλάμβαναν το κυνηγητό από την αστυνομία ή το να βρεθούν στη βροχή.

Για όλες τις αρνητικές, υπήρχαν και κάποιες θετικές στιγμές που θυμήθηκαν οι ασθενείς, όπως το να δουν ένα φως, ένα τούνελ ή ένα μέλος της οικογένειας.

Πόσο κοστίζει η ευτυχία; Όχι πολλά, σύμφωνα με αυτή τη μελέτη