Μαίρη Χρονοπούλου: Έτσι γυρίστηκε η θρυλική σκηνή για το «Είμαι γυναίκα του γλεντιού»

Η Μαίρη Χρονοπούλου είναι μια από τις ηθοποιούς, που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου.

Μετά από πολλά χρόνια, η Μαίρη Χρονοπούλου μιλάει για άγνωστες ιστορίες εκείνης της εποχής που έζησε από πρώτο χέρι ως μία από τις πιο λαμπερές πρωταγωνίστριές του!

Η αγαπημένη ηθοποιός μιλώντας στο Down Town αποκάλυψε το πώς τελικά έφτασε να ασχοληθεί με τον χώρο αλλά και να φτάσει να γίνει μία μεγάλη σταρ.

Δείτε τι είπε στη συνέντευξή της:

«Έγινα ηθοποιός τυχαία. Είχα πάει στο χορό του αρχαίου δράματος από το Λύκειο Ελληνίδων καθώς ο Δημήτρης Ροντήρης ζητούσε κοπέλες. Εγώ νόμιζα ότι εκεί χορεύουν, ήμουν και ψώνιο με το χορό, έτσι πήγα. Μια μέρα ήρθε η Δέσπω Διαμαντίδου και μου πρότεινε να παίξω σε ένα έργο. Ήταν να παίξουν η Τζένη Καρέζη και ο Ντίνος Ηλιόπουλος με την Κυρία Κυβέλη στο Ακροπόλ. Επρόκειτο να ανεβάσει ένα θέαμα με ένα εισιτήριο: μια πρόζα και μια επιθεώρηση. Το βρήκαν προσβλητικό τα παιδιά και φύγανε. Μου είπε λοιπόν η Δέσπω: «Θέλεις να παίξεις το ρόλο της πρωταγω­νίστριας;» Εγώ δεν ήθελα, αλλά μου είπαν έναν πολύ μεγάλο μισθό. Έμαθα το ρόλο σε 37 ώρες. Θυμάμαι στην πρεμιέρα είχα πιάσει την κουΐντα με τα δυο μου χέρια και δεν έβγαινα, τέτοιο τρακ είχα πάθει.

Τότε ήρθε ο Σακελλάριος, μου δίνει μια γονατιά και βγήκα στη σκηνή με πλονζόν κι έπεσα σ έναν καναπέ. Η Κυρία Κυβέλη με λάτρεψε. Αγγούρι εγώ του κερατά, χωρίς σπουδές στο θέατρο, χωρίς τίποτα. Και είπε σε μια συνέντευξη της: «Η Μαίρη θα γίνει μια μέρα μεγάλη ηθοποιός. Το λέω εγώ, η Κυβέλη.» Δεν πήγα ποτέ σε δραματική σχολή.Ήμουν παράνομη γιατί δεν είχα άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Ερχόταν ο αστυνομικός στο θέατρο να με συλλάβει κι εγώ έβγαινα στο βάθος της σκηνής χωρίς να παίζω και καθόμουν σε έναν καναπέ για να-μη με πιάσει. Μετά με πήρε στη δουλειά της η Σοφία Βέμπο και στη μαρκίζα με είχε στο κέντρο. Τα έχασα όταν το είδα. Όταν όμως πήγα περιοδεία με τον Μάνο Κατράκη, εκεί έμαθα θέατρο πάνω στη σκηνή, με την κατσάδα του.»

Στο θέατρο λένε πως ό,τι κάνεις είναι μέχρι τα 30, μετά δεν πας παραπάνω. Εκείνη στα 28 έκανε την πρώτη της ταινία και στα 30 τον πρώτο της θίασο με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ – μαζί έγραψαν μια σειρά από επιτυχίες. Ο Γιάννης Διαλιανίδης ήταν αυτός που της έκανε πρότα­ση να παίξει σε ταινία. «Δεν μου άρεσα στις ταινίες εμφα-νισιακά. Όσον αφορά το τραγούδι μου, ένας αγαπημένος μου φίλος μου είπε «σωστή ήσουν, αλλά τίμπρο φωνής δεν είχες». Δεν είχε άδικο. Δεν είχε ωραίο ηχόχρωμα η φωνή μου. Είχα όμως το χαρακτήρα να με επιβάλλω.»

Η πιο αμή­χανη στιγμή ήταν όταν έπρεπε να χορέψει το τσιφτετέλι στο «Είμαι Γυναίκα του Γλεντιού».
«Το τσιφτετέλι που έπρεπε να χορέψω μου φάνηκε εξωπραγματικό με τις αστικές καταβολές που είχα. Πήρα ένα μπουκάλι πορτοκαλάδα, την έχυσα, έβαλα μέσα κονιάκ χύμα από το bar και το κατέβα­σα. Έγινα ντίρλα. Έτσι βγήκε η σκηνή. Στο τρίτο musical λύθηκα. Στο «Γοργόνες και Μάγκες». Εκεί, ναι, μου άρεσα.»

Η ίδια δεν πιστεύει ότι είναι star.

«Δεν πίστευα ότι είχα κανένα τεράστιο ταλέντο.

Είμαι υποφερτή ηθοποιός, passable. Δεν έχω τη στόφα της σταρ. Δεν ήμουν το ιδεώδες του Ρωμιού. Αυτό που άλλαξε την καριέρα μου ήταν το «Μια Κυρία στα Μπουζούκια». Η απήχηση που είχε το κομμάτι «Του Αγοριού Απέναντι» δεν έχει ξαναγίνει. Εμβληματικό άσμα. Είχα αυτοσχεδιάσει εκείνη την ώρα, δεν ήταν τίποτα χορογραφημένο.

Ο τύπος αυτής της γυναίκας με σημάδεψε ενώ δεν είμαι έτσι σαν γυναίκα». Νό­μιζα ότι έπαιζε τον εαυτό της. «Τρίχες, μπλόφα, μούφα, γλυκιά μου. Απλώς είχα τους γενετικούς αδένες και την προσωπικότητα να επιβάλω αυτό τον τύπο.

Εγώ ήμουν τελείως άλλος άνθρωπος, απολύτως πιο ευάλωτη και απολύτως πιο συναισθηματική. Είχα ανάγκη από το άγγιγμα της ψυχής και το άγγιγμα της καρδιάς. Αλλά δεν το έδειχνα, το κράταγα για μένα».

Και πότε κατάλαβε ότι ήταν μια καλή ηθοποιός; «Στα «Κόκκινα Φανάρια», στο θέατρο. Ως τότε ήθελα να τα παρατήσω. Έλεγα ότι δεν είναι αυτό το επάγ­γελμα για μένα. Σ’ αυτή την παράσταση έκανα ένα μεγάλο μονόλογο και μετά έφευγα από τη σκηνή στραπατσαρισμένη ως παλιά εταίρα του λιμανιού.

Όταν ξέσπασε ένα εκκωφαντικό χειροκρότημα, είπα «πάει, θα μείνω στο θέατρο»». Ήταν μια εποχή που γεννούσε σταρς. Σήμερα; «Σταρ δεν γίνεσαι πια, γιατί η μικρή οθόνη δεν σε επιβάλλει όσο η μεγάλη. Η μεγάλη οθόνη θέλει εισιτήριο που ισούται με μια ψήφο. Κάναμε 700.000 εισιτήρια και ήταν 700.000 ψήφοι».