ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ
“Για τον δίκαιο αγώνα των εκπαιδευτικών”
1. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας χαιρετίζει τους δίκαιους, μαζικούς αγώνες των χιλιάδων εκπαιδευτικών, που σε πείσμα του αυταρχικού κατήφορου της κυβέρνησης της ΝΔ και του Υπουργείου Παιδείας, αρνούνται να γίνουν “γρανάζι” στα αντιδραστικά – αντιπαιδαγωγικά σχέδια που προωθούν το σχολείο των κοινωνικών φραγμών και διακρίσεων, της ημιμάθειας, της εμπορευματοποίησης της γνώσης, που θα αναγκάζει τους γονείς να βάλουν περισσότερο το χέρι στην τσέπη.
Οι χιλιάδες εκπαιδευτικοί που αγωνίζονται, έχουν την αμέριστη στήριξη των γονιών, συναντιούνται στους δρόμους με τους μαθητές τους, δέχονται την αλληλεγγύη των εργατικών σωματείων, γιατί η σύγχρονη κοινωνική απαίτηση για τη μορφωτική πρόοδο των παιδιών του λαού είναι συνυφασμένη με την πάλη για τη στήριξη του έργου των εκπαιδευτικών, με τον αγώνα για να σταθούν όρθιοι και όχι σκυφτοί, μέσα κι έξω από τη σχολική τάξη.
Οι εκπαιδευτικοί με τους μαζικούς τους αγώνες και τις διεκδικήσεις τους, αξιολογούν το σχολείο, όπως επίσης και οι γονείς που τους στηρίζουν, παρά τη βρώμικη προσπάθεια κοινωνικού αυτοματισμού που έπεσε στο κενό.
Το ΚΚΕ στηρίζει τον δίκαιο αγώνα των εκπαιδευτικών, γιατί, με τη στάση τους, λένε ένα μεγάλο “όχι” σε αυτή την πολιτική και ταυτόχρονα ανοίγουν τη συζήτηση για ένα μεγάλο “ναι” στην ανάγκη για ένα σχολείο που θα προσφέρει σύγχρονη μόρφωση σε όλα τα παιδιά, σε όλα τα πεδία της γνώσης, ικανότητα στη γραπτή γλώσσα και στην ανάπτυξη της κριτικής σκέψης. Ένα σχολείο των ίσων και των πολλών, χωρίς διαχωρισμούς και αποκλεισμούς.
Ανάμεσα σε αυτές τις ανάγκες και στη συνεχή απόκλιση από την πραγματικότητα του δημόσιου σχολείου, το ΚΚΕ αποκαλύπτει και φέρνει στη συζήτηση εκπαιδευτικών, μαθητών, γονιών, τις διαχρονικές κυβερνητικές ευθύνες. Στο υποκριτικό σύνθημα της κυβέρνησης “αυτός που αξιολογεί, αξιολογείται”, αντιπαραθέτει την ανάγκη “αυτός που μορφώνει να βοηθιέται ουσιαστικά για ενιαία καθολική μόρφωση όλων των παιδιών”.
2. Η εκπαιδευτική πολιτική όλων των κυβερνήσεων στην Ελλάδα έχει ταξικό πρόσημο.
Οι πακτωλοί των χρημάτων για τους ΝΑΤΟϊκούς εξοπλισμούς και τις αποστολές των ελληνικών στρατευμάτων εκτός της Ελλάδας, τα πράσινα πακέτα της “ανάπτυξης” που φορτώνεται ο λαός μας, οι φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο, αποδεικνύουν περίτρανα ότι ο συσσωρευμένος πλούτος που παράγεται από τους πολλούς διανέμεται για τα συμφέροντα των λίγων.
Όλες οι κυβερνήσεις, εναρμονισμένες με την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπολογίζουν ως κόστος τη στοιχειώδη ικανοποίηση των μορφωτικών αναγκών των παιδιών του λαού, γιατί έχουν διαμετρικά αντίθετες προτεραιότητες. Χρησιμοποιούν με υποκριτικό τρόπο την έννοια της “αξιολόγησης” για να κρύψουν τις εγκληματικές τους ευθύνες για την κατάσταση του δημόσιου σχολείου και το ακόλουθο απαράδεκτο τοπίο:
-Οι δαπάνες για την Παιδεία έχουν μειωθεί κατά 1,8 δισ. ευρώ στα τελευταία 11 χρόνια.
-Η παγιοποίηση των ιδιωτικών δαπανών για εκπαιδευτικές, μορφωτικές ανάγκες, δείχνει την πραγματική κατάσταση. Οι γονείς δίνουν από την τσέπη τους 1,2 δισ. ευρώ το χρόνο στην ιδιωτική εκπαίδευση.
-Το 30% των σχολικών κτηρίων είναι 50ετίας.
-70% είναι η περικοπή των κρατικών κονδυλίων για τη Σχολική Στέγη.
-Γυμναστήριο έχει το 6% των Δημοτικών και το 22% των Γυμνασίων – Λυκείων. Αίθουσα πολλαπλών χρήσεων έχει το 27% Δημοτικών. Εργαστήριο Φυσικών Επιστημών έχει το 5% Δημοτικών και το 26% των Γυμνασίων – Λυκείων. Βιβλιοθήκη έχει το 12% των Δημοτικών και το 38% των Γυμνασίων – Λυκείων.
-700.000 μαθητές και μαθήτριες φοιτούν σε τμήματα από 21 έως 30 μαθητών.
-Το 32% των εκπαιδευτικών μετακινείται σε 2 έως 5 σχολεία.
Αυτή την περίοδο, μάλιστα, σε συνθήκες πανδημίας, το Υπουργείο Παιδείας προωθεί συγχωνεύσεις τμημάτων, με αποτέλεσμα να στοιβάζονται οι μαθητές σε 27άρια και 28άρια τμήματα!
3. Η διαχρονική πείρα από τις εξελίξεις στην εκπαίδευση αποδεικνύει ένα πολύ σημαντικό γεγονός:
Μπορεί οι κυβερνήσεις και οι Υπουργοί Παιδείας να αλλάζουν, αλλά στα συρτάρια μένουν οι ανεξόφλητες πολιτικές επιταγές που αφήνει ο ένας στον άλλον, για να συνεχιστούν οι κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΟΟΣΑ, του ΣΕΒ, κ.ά. για ένα σχολείο δήθεν αυτόνομο, αλλά στην ουσία περισσότερο εξαρτημένο από τις τσέπες των γονιών και δεσμευμένο στις συνολικές κοινωνικές ανισότητες. Σε αυτόν τον στρατηγικό στόχο δεν υπάρχει καμία διαφωνία. Αυτός είναι η πηγή των αντιδραστικών αλλαγών στα σχολεία. Και γι’ αυτόν τον λόγο όλα τα Μνημόνια, που ψηφίστηκαν, έθεταν τη δέσμευση και τη σαφή κατεύθυνση για εφαρμογή της αντιδραστικής αξιολόγησης.
Σε αυτό το πλαίσιο, τον ίδιο ακριβώς στόχο έθετε και η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που κι αυτή είχε σημαία της “το αυτόνομο σχολείο” και την ανάγκη καλλιέργειας “κουλτούρας αξιολόγησης στα σχολεία”, όπως έλεγαν οι υπουργοί Παιδείας επί ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε, το 2015, η έκθεση της Κομισιόν για την εκπαίδευση στην Ελλάδα έδωσε συγχαρητήρια στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ γιατί με νόμο της «προωθεί τις κατευθύνσεις της μεγαλύτερης αυτονομίας και των διαδικασιών εσωτερικής-εξωτερικής αξιολόγησης σχολείων και εκπαιδευτικών». Μάλιστα, ο νόμος 4547/18 του κ. Γαβρόγλου για την δήθεν αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας είναι αυτός που εφαρμόζεται σήμερα, με προσθήκες, από την κ. Κεραμέως.
4. Οι εκπαιδευτικοί δεν αρνούνται την αξιολόγηση. Κάθε μέρα εξετάζουν και αποτιμούν τη δουλειά τους, στους συλλόγους διδασκόντων ανταλλάσσουν σκέψεις και προτάσεις για να γίνει καλύτερη η σύνθετη παιδαγωγική πράξη. Και μάλιστα, αυτή ακριβώς η διαδικασία είναι που ζητούν να στηριχθεί ουσιαστικά από το κράτος.
Τα κριτήρια της αξιολόγησης, που προωθεί η κυβέρνηση, δεν έχουν καμία σχέση με αυτή την ανάγκη και αποκαλύπτουν το πραγματικό αντιπαιδαγωγικό περιεχόμενό της.
Το ΚΚΕ απευθύνεται στον εκπαιδευτικό κόσμο, σε όλο τον λαό και τους καλεί να αξιολογήσουν αυτοί -με βάση τις σύγχρονες ανάγκες τους και την πείρα τους- το σχολείο των κοινωνικών φραγμών, των άνισων ταχυτήτων, της υποβάθμισης.
Απέναντι στο κριτήριο της «ικανότητας διαχείρισης των οικονομικών πόρων», το ΚΚΕ απαντά με την ανάγκη να στηριχτεί ουσιαστικά το σχολείο, αποκλειστικά από το κράτος, χωρίς να βάζουν το χέρι στην τσέπη οι γονείς. Καλούμε τους εκπαιδευτικούς να αντισταθούν στη διάδοση ανορθολογικών και σκοταδιστικών θεωριών. Να διαμορφώσουν διεκδικητικό μέτωπο για το συνδυασμό της μορφωτικής διαδικασίας με την κοινωνική στήριξη των παιδιών.
Απέναντι στο κριτήριο για τη λεγόμενη «αποτελεσματική αξιοποίηση του προσωπικού», το ΚΚΕ απαντά με το αίτημα για τη μόνιμη πρόσληψη των 50.000 συμβασιούχων εκπαιδευτικών που “σήμερα είναι, αύριο δεν είναι”, γεγονός που έχει σοβαρές αρνητικές συνέπειες στην αναγκαία σταθερή, παιδαγωγική, μορφωτική και ψυχολογική σχέση που πρέπει να υπάρχει ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές. Να καταργηθεί επιτέλους η απαράδεκτη πραγματικότητα των εκπαιδευτικών-λάστιχο που αναγκάζονται να διδάσκουν άσχετα με την ειδικότητά τους μαθήματα με ό,τι αυτό σημαίνει για τη μόρφωση των μαθητών.
Απέναντι στο κριτήριο της «αξιοποίησης των σχολικών υποδομών», το ΚΚΕ αντιπαραθέτει την ανάγκη να αναβαθμιστούν εδώ και τώρα οι σχολικές υποδομές, να θωρακιστούν από σεισμούς, πλημμύρες, να φτιαχτούν εργαστήρια, γυμναστήρια παντού, να δεσμευτούν άμεσα χώροι για ανέγερση σχολικών κτηρίων, για να καταργηθεί οριστικά η αθλιότητα των κοντέινερς, των “τάξεων-κλουβιά”.
Απέναντι στο κριτήριο της «καλλιέργειας δεξιοτήτων στους μαθητές», το ΚΚΕ αντιπαραθέτει τη σύγχρονη ανάγκη και δυνατότητα για ένα σχολείο ολόπλευρης μόρφωσης και σύγχρονης γενικής παιδείας, που θα ενσωματώνει δημιουργικά τη δυνατότητα γνώσης των νέων εξελίξεων.
Απέναντι στην κατεύθυνση για δημοσίευση των αξιολογήσεων των σχολείων με βάση τα “μαθησιακά αποτελέσματα”, το ΚΚΕ θέτει το ουσιαστικό ερώτημα του ποιος έχει την ευθύνη για τις σχολικές επιδόσεις, θέτει την ανάγκη για στήριξη των σχολείων και όχι κατάταξή τους σε “καλά” και “κακά”, που θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους, ανάλογα με την πρόσβασή τους σε καπιταλιστικούς ομίλους-χορηγούς, ανάλογα με την ταξική σύνθεση του Δήμου, της Περιφέρειας κτλ.
5. Το ΚΚΕ καλεί τον λαό να εξετάσει και τη διεθνή πείρα από το σχολείο που οικοδομείται, ως αποτέλεσμα της αντιδραστικής αξιολόγησης, που υλοποιείται απ’ όλες τις κυβερνήσεις είτε φιλελεύθερες είτε σοσιαλδημοκρατικές.
Αυτή η πείρα υπογραμμίζει τις τεράστιες μορφωτικές ανισότητες, στα κατά τ’ άλλα αξιολογημένα σχολεία. Έτσι:
Τα σχολεία των φτωχών έχουν διαφορετικό και κατώτερου επιπέδου πρόγραμμα και βιβλία από τα σχολεία των πλουσίων. Το μέλλον των παιδιών της λαϊκής οικογένειας είναι από πολύ μικρή ηλικία προορισμένο για τη φτηνή εργασία, ενώ η προοπτική των πανεπιστημιακών σπουδών φαντάζει εξωπραγματική γι’ αυτά. Στο όνομα της αναβάθμισης και της καινοτομίας, αφαιρούνται μαθήματα, όπως Γεωγραφία και Ιστορία και εισάγονται μαθήματα “υπηρεσιών καφετέριας”…
Αποτέλεσμα και αυτής της κατεύθυνσης είναι και ο λειτουργικός αναλφαβητισμός, η αδυναμία συγκρότησης ενός στέρεου μορφωτικού υπόβαθρου, ο σύγχρονος ανορθολογισμός.
6. Απέναντι στον ενωμένο αγώνα των εκπαιδευτικών, η κυβέρνηση επιστρατεύει τον αυταρχισμό και το ψέμα!
Εφαρμόζει απαράδεκτες διατάξεις του νόμου Χατζηδάκη, αλλά και των νόμων Βρούτση, Αχτσιόγλου.
Επικαλείται το γεγονός ότι οι εκπαιδευτικοί είναι κρατικοί υπάλληλοι, πατώντας στο αντιδραστικό πλαίσιο του δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα, αλλά και την τιμωρητική τροπολογία που ψηφίστηκε επί ΣΥΡΙΖΑ και καταργήθηκε κάτω από την πάλη των εργαζομένων, και τώρα επαναφέρεται από την κυβέρνηση της ΝΔ.
Οι εκπαιδευτικοί έχουν κάθε λόγο να αγωνίζονται ενάντια σε νόμο του κράτους, γιατί αυτός ο νόμος είναι άδικος, ενάντια στα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών τους!
Αυτόν τον δρόμο έχουν ακολουθήσει οι εργαζόμενοι στην εκπαίδευση, οι μαθητές, οι φοιτητές και έχουν καταφέρει να καθυστερήσουν αντιδραστικές αλλαγές, να εμποδίσουν αντιλαϊκά μέτρα.
Σήμερα είναι η ώρα της αλληλεγγύης, για να πιεστεί ακόμα περισσότερο η κυβέρνηση της ΝΔ, να ηττηθεί η προσπάθεια τρομοκράτησης των εκπαιδευτικών.
Να δυναμώσει η πάλη ενάντια στο αντιδραστικό περιεχόμενο της αξιολόγησης και όλων των νόμων που έχουν φέρει συνολικά οι παλιές και νέες κυβερνήσεις.
Να συνεχιστεί η παρεμπόδιση του νόμου της κυβέρνησης της ΝΔ ακόμα πιο μαζικά, με όλες τις μορφές και όλα τα μέσα, αγκαλιάζοντας όλο και περισσότερους.
7. Το ενδιαφέρον των πολλών για την εκπαίδευση των παιδιών τους είναι διαμετρικά αντίθετο με τα συμφέροντα και την εκπαιδευτική πολιτική των κυβερνήσεων που δουλεύουν για τους λίγους.
Σε αυτή τη διαχρονική αναμέτρηση -και στον τόπο μας- ύψωσαν το μπόι τους κορυφαίοι κομμουνιστές παιδαγωγοί με το έργο τους και τη στάση ζωής τους και κρίθηκαν από το εκάστοτε σύστημα ως “ακατάλληλοι”. Όμως, η ακτινοβολία του Γληνού, της Ιμβριώτη, του Παπαμαύρου και πολλών άλλων βρίσκει σήμερα έκφραση στα συνθήματα και τα πανό των εκπαιδευτικών σωματείων, όπου τα σύγχρονα παιδαγωγικά ποιήματα γράφονται στους δρόμους και τις σχολικές τάξεις!
Τα προβλήματα των σχολείων δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν από μια γερασμένη εκπαιδευτική πολιτική που πατάει σ’ ένα γερασμένο σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας και της οικονομίας.
Η συσσωρευμένη πείρα και οργή από τους αλλεπάλληλους νόμους που ψηφίζουν οι κυβερνήσεις, τόσο της ΝΔ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει ότι ο φαύλος κύκλος της υποβάθμισης, της αναντιστοιχίας ανάμεσα στην πρόοδο της επιστήμης και τη μόρφωση με το σταγονόμετρο, μπορεί να σπάσει μόνο αν ανοίξει ο δρόμος για μια κοινωνία που το κίνητρο και οι στόχοι της παραγωγής δεν θα είναι το καπιταλιστικό κέρδος, αλλά η κοινωνική ευημερία. Ν’ ανοίξει ο δρόμος διεκδίκησης και κατάκτησης των κοινωνικών-πολιτικών προϋποθέσεων ώστε το εκπαιδευτικό σύστημα σε όλες του τις βαθμίδες να στοχεύει στη συνολική ανύψωση του μορφωτικού επίπεδου και την ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας των μαθητών, αφού θα έχει ξεμπερδέψει με την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Το ΚΚΕ, σήμερα, στηρίζοντας τον δίκαιο αγώνα των εκπαιδευτικών, δίνει όλες του τις δυνάμεις για να χαραχτεί αυτός ο δρόμος.
