55 χρόνια πριν, το ξημέρωμα της 21ης Απρίλη 1967 οι εργατικές-λαϊκές δυνάμεις της χώρας μας βρέθηκαν αντιμέτωπες με την αστική στρατιωτική δικτατορία. Η σημερινή επέτειος αποτελεί ημέρα μνήμης, αλλά και τιμής σε όσους κι όσες αντιστάθηκαν με κάθε κόστος σε αυτή, προσφέροντας ακόμα και τη ζωή τους, υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντα και τις ελευθερίες της εργατικής-λαϊκής πλειοψηφίας, κόντρα στους σχεδιασμούς της καπιταλιστικής εξουσίας και των διεθνών συμμάχων της.
Το ΚΚΕ αισθάνεται υπερήφανο για τον ηρωισμό και την αυταπάρνηση χιλιάδων υποστηρικτών του, μελών και στελεχών του, που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της αντιδικτατορικής πάλης, που κατόρθωσαν με βαριές θυσίες να ανασυγκροτήσουν τις κομματικές του οργανώσεις και να συγκροτήσουν την ΚΝΕ, σε συνθήκες βαθιάς παρανομίας. Ο άθλος αυτός αποτελεί μία ακόμα απόδειξη των ακατάλυτων δεσμών του ΚΚΕ με το εργατικό – λαϊκό κίνημα και συνιστά πρότυπο για την ανάγκη πρωτοπόρας δράσης των κομμουνιστών και των κομμουνιστριών σε όλες τις συνθήκες.
Η δικτατορία της 21ης Απρίλη γεννήθηκε στο έδαφος της κρίσης του αστικού πολιτικού συστήματος, ως αποτέλεσμα των ενδοαστικών συγκρούσεων για τον εκσυγχρονισμό του (με επίκεντρο το ρόλο και τις αρμοδιότητες του Παλατιού), αλλά και για τις διεθνείς συμμαχίες του αστικού κράτους και τη στάση του απέναντι στο Κυπριακό.
Ταυτόχρονα, η δικτατορία αποτέλεσε συνέχεια του μετεμφυλιακού αστικού πολιτικού συστήματος, εκμεταλλεύτηκε το ιδεολογικό-πολιτικό οπλοστάσιο, το αντιδραστικό θεσμικό πλαίσιο και τους μηχανισμούς καταστολής του. Στηρίχτηκε σε τμήματα της αστικής τάξης και απέδειξε ότι οι καπιταλιστές, προκειμένου να διαφυλάξουν τα συμφέροντά τους, δεν διστάζουν να καταφύγουν σε κάθε μέσο, να εναλλάσσουν την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία με πιο ανοιχτά δικτατορικές μορφές διακυβέρνησης, να διαμορφώνουν και να στηρίζουν τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις.
Η οικονομική πολιτική της δικτατορίας ακολούθησε τις βασικές κατευθύνσεις της μεταπολεμικής αστικής οικονομικής πολιτικής, στήριξε το μεγάλο κεφάλαιο και στην πορεία διαμόρφωσε πρόγραμμα χρηματοδότησης δημόσιων επενδύσεων και ευνοϊκές συνθήκες για Άμεσες Ξένες Επενδύσεις. Παράλληλα, η γιγάντωση των μονοπωλιακών ομίλων ευνοήθηκε από τις μαζικές διώξεις των κομμουνιστών και άλλων ριζοσπαστών αγωνιστών, από την απαγόρευση κάθε μαζικής συνδικαλιστικής δράσης, των διαδηλώσεων και των κινητοποιήσεων.
Οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και τα καπιταλιστικά κράτη της ΕΟΚ στήριξαν τη δικτατορία, τόσο για να διαφυλάξουν τα οικονομικά τους συμφέροντα, όσο και επιδιώκοντας να προωθήσουν τα σχέδιά τους στη Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική, καθώς και ενάντια στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Αλλά και η δικτατορία της 21ης Απρίλη στήριξε την γεωπολιτική αναβάθμιση της ελληνικής καπιταλιστικής εξουσίας στη σύσφιξη των σχέσεων μαζί τους, ανοίγοντας στην πράξη το δρόμο για τη διχοτόμηση της Κύπρου.
Η φετινή επέτειος της δικτατορίας βρίσκει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα μπροστά σε μια ζοφερή πραγματικότητα. Καλούνται να αντιμετωπίσουν τις συνθήκες αναιμικής οικονομικής ανάκαμψης στην Ευρώπη, προσφέροντας νέες θυσίες στο βωμό της «πράσινης ανάπτυξης» και της ψηφιακής οικονομίας και ενώ ο μύθος του αστικού «κοινωνικού» κράτους γκρεμίστηκε από την πανδημία. Καλούνται να αναμετρηθούν με το ξέσπασμα του -εδώ και χρόνια προετοιμαζόμενου- ρωσο-ουκρανικού πολέμου, που φέρνει τους λαούς μπροστά στο φάσμα μιας νέας παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, στην έκρηξη νέων εστιών πολέμου ή και μιας πιο γενικευμένης ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης, απ’ τη μια του ευρωατλαντικού ιμπεριαλιστικού κέντρου -με ηγέτιδα δύναμη τις ΗΠΑ- κι από την άλλη του ιμπεριαλιστικού κέντρου με επικεφαλής τη Ρωσία και την Κίνα.
Η κυβέρνηση της ΝΔ, ακολουθώντας πιστά τα συμφέροντα του κεφαλαίου και την στρατηγική κατεύθυνση όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, συνειδητά απέφυγε να καλύψει οποιαδήποτε ανάγκη του δημόσιου συστήματος υγείας, βύθισε την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα στην ενεργειακή φτώχεια, πετσόκοψε τα εργασιακά δικαιώματα, ενέτεινε την καταστολή και την επέκταση των ΝΑΤΟϊκών βάσεων, που όλο και περισσότερο εμπλέκουν την Ελλάδα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Για αυτόν τον δρόμο ευθύνη έχουν και τα κυβερνητικά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ, το ΜΕΡΑ 25 είναι συνυπεύθυνοι για την καπιταλιστική βαρβαρότητα, αποκρύπτουν ότι η ενεργειακή και η καπιταλιστική οικονομική κρίση προϋπήρχαν του ιμπεριαλιστικού πολέμου, προτείνουν ένα διαφορετικό μείγμα διαχείρισής της, πάντα προς όφελος του κεφαλαίου, στηρίζουν τη στενή συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Ανέξοδη για το κεφάλαιο είναι και η κριτική της Ελληνικής Λύσης και άλλων ακροδεξιών αστικών δυνάμεων, αφού επιδιώκουν την πιο εντατική εφαρμογή των επιλογών του κεφαλαίου, την πιο έντονη καταστολή του εργατικού – λαϊκού κινήματος.
55 χρόνια μετά την 21η Απριλίου 1967, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις προβάλουν ως μονόδρομο την καπιταλιστική εξουσία, που απαιτεί νέες θυσίες από τις εργατικές-λαϊκές δυνάμεις, την υποταγή στην αστική εξωτερική πολιτική και τη συμμαχία με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, που, αντί να ευνοεί την προστασία των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, όπως ισχυρίζονται, την εμπλέκει όλο και περισσότερο στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. 55 χρόνια μετά, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ένωση υποστηρίζουν ότι δίνουν αγώνα “υπέρ της δημοκρατίας” στο πλευρό του Τάγματος Αζόφ και άλλων νεοφασιστικών ομάδων, που οι ίδιοι εξέθρεψαν και εκπαίδευσαν, για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους έναντι της καπιταλιστικής Ρωσίας και Κίνας. 55 χρόνια μετά, όλα τα υλικά που συνέθεσαν την τραγωδία του ελληνικού και του κυπριακού λαού είναι εδώ.
Το ΚΚΕ καλεί την εργατική τάξη και τις λαϊκές δυνάμεις να διδαχθούν και από την στάση των αστικών πολιτικών δυνάμεων κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Τότε, ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές τους, που αφορούσαν τις μορφές διαχείρισης, την έκταση της καταστολής κλπ., φοβούνταν τον εργατικό-λαϊκό παράγοντα, τον ήθελαν στον «πάγο», επιδίωκαν την «απομάκρυνση» της δικτατορίας μέσω της επίτευξης συμβιβασμών από τα πάνω.
Το ΚΚΕ όλα του τα χρόνια -και στα χρόνια της κρίσης και της πανδημίας- έχει αντλήσει πλούσια πείρα από τον πρωτοπόρο αγώνα, που θέτει στο επίκεντρο την οργάνωση της εργατικής-λαϊκής αντίστασης. Αυτή η πείρα διδάσκει ότι οι εργατικοί-λαϊκοί αγώνες έχουν ουσιαστικά αποτελέσματα, όταν ασχολούνται με το σύνολο των προβλημάτων και δεν εναποθέτουν τη λύση τους σε «σωτήρες-μεσσίες», ούτε εγκλωβίζονται στα εναλλακτικά σενάρια της αστικής διαχείρισης, όταν δεν παρασέρνονται σε αστικά “αντικυβερνητικά”, “αντινεοφιλελεύθερα” ή “αντιφασιστικά” μέτωπα, αλλά στοχεύουν στην ίδια την εξουσία του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών. Το ΚΚΕ είναι σήμερα ακόμα πιο έμπειρο βασισμένο στα συμπεράσματα που προκύπτουν από την κριτική εξέταση της ιστορίας του, της στρατηγικής της δικής του και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος.
Γι’ αυτό, μπροστά σε μια νέα παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική κρίση και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, το ΚΚΕ θεωρεί ότι η καλύτερη μορφή έκφρασης τιμής στους αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα είναι η συνέχιση της ταξικής πάλης, η πάλη για την ανασυγκρότηση του εργατικού – λαϊκού κινήματος, που με μπροστάρη το ΚΚΕ θα βαδίσει στο δρόμο της ανατροπής.
Το ΚΚΕ καλεί κάθε εργάτη, αγρότη, βιοπαλαιστή αυτοαπασχολούμενο, τους νέους και τις γυναίκες που προέρχονται από την εργατική τάξη και τα μεσαία λαϊκά στρώματα να συμπορευτούν μαζί του σε αυτή την κατεύθυνση, να ενταχθούν στις γραμμές των ταξικών συνδικάτων, των αγροτικών συλλόγων, των μαζικών οργανώσεων των αυτοαπασχολούμενων, των φοιτητών, του ριζοσπαστικού γυναικείου κινήματος, να ενισχύσουν το Κόμμα πολύπλευρα.
Κάθε βήμα ισχυροποίησης του Κόμματος συνιστά βήμα ισχυροποίησης της εργατικής – λαϊκής κινητοποίησης, της μόνης που μπορεί να θέσει εμπόδια και να ανατρέψει τους σχεδιασμούς της αστικής τάξης, του κράτους και των διεθνών συμμάχων της, να απεμπλέξει τη χώρα από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, να ανοίξει δρόμο για την πραγματικά ελπιδοφόρα οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, το σοσιαλισμό – κομμουνισμό.
