Ομιλία στην εκδήλωση για τα Τέμπη – Ηράκλειο 23.03.2025
Ομιλία Μάριου Διονέλλης, δημοσιογράφου Εφημερίδας των Συντακτών:
—–
Σας φέρνω δύο στίχους από τη συγκλονιστική παράσταση των παιδιών μας χθες στο Αρκαλοχώρι.
Ο πρώτος λέει «Ποτέ δεν φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ το σπίτι τους»
Τα νεκρά παιδιά είναι εδώ. Τριγυρνούν ανάμεσά μας. Και θα είναι εδώ όσο είμαστε και εμείς εδώ. Και όσο θα είμαστε και στους δρόμους. Κάθε μέρα. Για δικαιοσύνη και για κάθαρση από αυτό που ζούμε. Τα νεκρά παιδιά θα είναι εδώ όσο εμείς απαιτούμε καλύτερη ζωή σε μια καλύτερη χώρα.
Για εμάς, για τα σημερινά παιδιά μας και για τα επόμενα παιδιά.
Κυρία Μαρία Καρυστιανού, κύριε Παύλο Ασλανίδη…
Σας υποδεχόμαστε ξανά στην Κρήτη για να σας πούμε πως ο λαός του νησιού είναι και πάλι εδώ, δίπλα σας, το βλέπετε εξάλλου.
Είναι εδώ όπως ήταν και στις 26 Γενάρη, όπως ήταν στις 28 Φλεβάρη με 40.000 ανθρώπους στο Ηράκλειο, όπως ήταν στα Χανιά, στην Κίσσαμο, στην Παλαιόχωρα, στο Πέραμα, στο Ρέθυμνο, στις Μοίρες και στο Τυμπάκι, στη Σητεία, στον Αγιο Νικόλαο και στην Ιεράπετρα, στο Καστέλλι και στο Αρκαλοχώρι μέχρι και στη Γαύδο. Και θα είμαστε εδώ μέχρι το τέλος και μέχρι τη δικαίωση.
Σας υποδεχόμαστε σε μια Κρήτη που πονάει και καταλαβαίνει. Όπως καταλαβαίνει και όλη η χώρα το μπάζωμα που επιχειρείται. Στην αρχή απαξίωναν την Εξεταστική απορρίπτοντας μάρτυρες. Τώρα μπαζώνουν ολόκληρη την Προανακριτική μπροστά στον τρόμο τους να αποκαλυφθεί η αλήθεια.
Από την Αποστασία και τα χρόνια της χούντας δεν έχει υπάρξει άλλο επεισόδια στην ιστορία αυτής της χώρας που η δημοκρατία και οι θεσμοί να ξεφτιλίζονται τόσο πολύ από αυτούς που υποτίθεται κλήθηκαν να τους υπερασπιστούν. Τα ονόματα του Μητσοτάκη, του Καραμανλή, του Τριαντόπουλου, του Γεραπετρίτη του Σκέρτσου και όλων των υπόλοιπων θα ταυτιστούν με τον όρο «εκτροπή» τον οποίο τόλμησαν να αποδώσουν ως κατηγορία στον λαό που διαδηλώνει δίπλα σας.
Στο Αρκαλοχώρι, που βρεθήκατε χθες, οι σεισμόπληκτοι έχουν έναν λόγο παραπάνω να αγανακτούν για το μπάζωμα που έγινε στα δικά σας παιδιά. Ξέρετε, έχουν μάθει απ’ έξω κι ανακατωτά το κόστος για τις χωματουργικές εργασίες.
Ξέρουν να διαβάζουν τις αναθέσεις που έκανε ο κύριος Αγοραστός και πλήρωνε το υπουργείο ανάπτυξης του Αδωνη Γεωργιάδη. Γιατί για ΤΕΤΟΙΕΣ εργασίες, στο Αρκαλοχώρι περιμένουν τριάμισι χρόνια (τι σύμπτωση πάλι από τον Τριαντόπουλο), ενώ για το ξεμπάζωμα στα Τέμπη, τα λεφτά βρέθηκαν μέσα σε τρεις μέρες.
Μεταξύ μας λέμε σαν πικρό αστείο ότι αν και στο Αρκαλοχώρι είχε βρεθεί ξυλόλιο μπορεί να μην ζούσαν ακόμα οι άνθρωποι μέσα στα χαλάσματα. Ισως δεν χρειάζεται άλλη απόδειξη πως το κράτος λειτουργεί άμεσα και αποτελεσματικά μόνο όταν θέλει να κρύψει την αλήθεια που δεν το συμφέρει.
Σας υποδεχόμαστε όμως σε μια Κρήτη που θρηνεί κάθε χρόνο σε δόσεις, τα δικά της Τέμπη. Οι νεκροί στους δρόμους μας πέρυσι ήταν 64.
Σας άκουσα κυρία Καρυστιανού στην ομιλία σας στο σύνταγμα στις 26 Γενάρη να εντοπίζετε πολύ σωστά το γιατί δεν έχουμε ασφαλή σιδηρόδρομο. Το γιατί τα επιχειρηματικά συμφέροντα και η αυτοκινητοβιομηχανία δεν επέτρεψαν ποτέ να αναπτυχθεί ένα μέσο ασφαλές και προσιτό για τον λαό μας.
Επιτρέψτε μου να σας υποδεχτώ και προσωπικά, ως εγγονός ενός μηχανοδηγού, που το 1966 ήταν ο μόνος επιζών από ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα στον Μπράλλο. Όταν και τότε ένας σταθμάρχης έβαλε στην ίδια γραμμή δύο εμπορικά τρένα. Μεγάλωσα με τον απόηχο αυτής της ιστορίας από τον παππού μου και συνειδητοποιώ πως από το 66 μέχρι το 2023 που χάσατε εσείς τα παιδιά σας δεν άλλαξε τίποτα στα τρένα.
Είναι από τότε μέχρι σήμερα, τα ίδια συμφέροντα που σκοτώνουν τους ανθρώπους τόσο στο νησί μας όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Και ενώ στον σιδηρόδρομο το τελευταίο καρφί στο φέρετρο ήταν η ιδιωτικοποίηση (και μάλιστα με υπογραφή αριστερής κυβέρνησης) έρχονται και πάλι να μας υποσχεθούν… «ανάπτυξη», με τον ίδιο ακριβώς ένοχο: Τις ιδιωτικοποιήσεις.
Χρησιμοποιούν τους νεκρούς στους δρόμους μας για να ισχυριστούν πως η μόνη λύση είναι ένας ιδιωτικός ΒΟΑΚ, με διόδια ακόμα και μέσα στις πόλεις για να πας από τη μία πλευρά του Ηρακλείου στην άλλη. Και φυσικά, και εδώ, ούτε κουβέντα για τρένο που θα έλυνε πολλά από τα προβλήματα ασφάλειας στις μετακινήσεις και τις μεταφορές σε αυτό το νησί.
Δεν είναι μόνο ο ΒΟΑΚ όμως:
– Ιδιωτικοποίηση και στο νερό με την ολλανδική HVA που πήρε τα νερά και της Θεσσαλίας (τι σύμπτωση και πάλι μετά από μια μεγάλη καταστροφή).
– Ιδιωτικοποίηση και στα βουνά μας με πυλώνες και ανεμογεννήτριες της ΔΕΗ, της ΤΕΡΝΑ, του Κοπελούζου και άλλων ευεργετών σε κάθε βουνοκορφή
– Ιδιωτικοποίηση στις θάλασσες με εξορύξεις από την Exxon Mobil
– Ιδιωτικοποίηση στις αερομεταφορές με ένα πανάκριβο και επικίνδυνο αεροδρόμιο στο Καστέλλι για χάρη του οποίου θυσιάζεται μια από τις πιο εύφορες περιοχές της Κρήτης.
– Ιδιωτικοποίηση και στο υπάρχον αεροδρόμιο που προορίζεται ως φιλέτο για εμπορικές χρήσεις.
– Ιδιωτικοποίηση στο λιμάνι με τον όμιλο Grimaldi να πετάει έξω φορείς και επαγγελματίες λειτουργώντας ως κράτος εν κράτει μέσα στην πόλη.
– Ιδιωτικοποίηση στην Παιδεία με τα Ωνάσεια Σχολεία στο Ηράκλειο
– Ιδιωτικοποίηση ακόμα και στους αρχαιολογικούς χώρους στο Μουσείο και στην Κνωσό με την παραχώρηση των εκδοτηρίων σε ιδιώτες.
ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ο ίδιος ένοχος. «Ιδιωτικοποιήστε στο τέλος και τη μάνα σας» έλεγε ο Σαραμάγκου. Και αυτό κάνουν. Παντού και πάντα κάποιοι από τους εκπροσώπους μας σφίγγουν χέρια και χαμογελάνε, βαφτίζοντας ανάπτυξη την καταστροφή του τόπου και των ανθρώπων του.
Εφτασαν να σφίγγουν ακόμα και τα χέρια του Ισραηλινού πρέσβη πριν από λίγες μέρες, με τον περιφερειάρχη, τα επιμελητήρια αλλά και τα ερευνητικά μας ιδρύματα να κάνουν μπίζνες και να κλείνουν «δουλειές» με το πιο φασιστικό καθεστώς του πλανήτη και πάνω στο αίμα του παλαιστινιακού λαού.
Όμως μερικές δουλειές ΕΙΝΑΙ ντροπή – και ντρεπόμαστε για λογαριασμό τους.
Αυτό είναι το μέλλον που υπόσχονται για την Κρήτη
Σας υποδεχόμαστε σε ένα νησί όπου επίσης η δικαιοσύνη είναι λέξη χαμένη και επικίνδυνη.
Θα είχα να σας πω από μια ιστορία που κρύβεται πίσω από τα ονόματα που μας βαραίνουν. Δεν έχω τον χρόνο αλλά ας ακουστούν τουλάχιστον τα ονόματα των νεκρών μας που ακόμα περιμένουν δικαίωση και όσοι γνωρίζουν καταλαβαίνουν:
Η Εφη Τσιχλάκη, ο Μανώλης Αφράτης, ο Κώστας Μανιουδάκης, ο Αντώνης Καργιώτης, ο Κώστας Κατσούλης αλλά και παλιότερα ο Ηρακλής Μαραγκάκης και ο Γιάννης Κουτσάκης και αρκετοί άλλοι που ξεχνάω, ζητούν ακόμα και σήμερα αυτό που ζητάτε και εσείς: ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.
Κλείνοντας, δεν μπορώ (και λόγω δουλειάς) να κάνω ότι δεν βλέπω τη συζήτηση που έχει ανοίξει (ΣΚΟΠΙΜΑ νομίζω) για τα σχέδια του Συλλόγου σας.
Θα γίνει ο σύλλογος κόμμα; Θα πολιτευτεί η Καρυστιανού; Θα την κάνουμε πρωθυπουργό ή πρόεδρο τη Δημοκρατίας;
Με συγχωρείτε αλλά εγώ δεν άκουσα ποτέ την Μαρία Καρυστιανού να μας ζητάει να την κάνουμε πρωθυπουργό. Εχουμε συνηθίσει στην ΑΝΑΘΕΣΗ σε έναν σωτήρα για να κάνει αυτός τη δουλειά και εμείς να γυρίσουμε στο σπιτάκι μας. Αλλά μέχρι σήμερα αυτές οι αναθέσεις δεν μας βγήκαν ποτέ σε καλό.
Οι συγγενείς, μάς καλούν να σταθούμε δίπλα τους και όχι από πίσω τους.
Από την άλλη αν θέλει να πολιτευτεί μήπως έχει λιγότερο δικαίωμα από εμένα και από εσάς εδώ να το κάνει; Ακούω ότι πολλές φορές οι συγγενείς γενικεύουν. Ότι λένε συνολικά για το σύστημα, για τους βουλευτές για τα κόμματα ότι όλοι ίδιοι είναι και ότι κανείς δεν αξίζει. Ακούω αυτους που λένε ότι μας αδικούν,ότι δεν είναι όλοι ίδιοι, ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι.
Όμως ξέρετε κάτι. Οι άνθρωποι αυτοί μας μαθαίνουν ότι από δω και πέρα όποιος ισχυρίζεται ότι είναι διαφορετικός πρέπει να το αποδεικνύει ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, με τα λόγια και κυρίως με τις πράξεις του.
Ο δεύτερος στίχος από χθες λέει πως «Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη με ένα άστρο κι ένα γιασεμί».
Μέχρι τότε όμως θα απαιτούμε δικαιοσύνη στους δρόμους, Δίπλα στους συγγενείς, δίπλα στα παιδιά μας και δίπλα στα παιδιά που εσείς χάσατε και πλέον έγιναν και δικά μας παιδιά, φίλοι, αδέρφια.
Για να συνεχίσουν να τριγυρίζουν εδώ ανάμεσά μας.
—
Μάριος Διονέλλης
Δημοσιογράφος, μέλος ΕΣΗΕΑ
