Ηράκλειο:Με επιτυχία η εκδήλωση της ΤΕ Ηρακλείου του ΚΚΕ και των Τ.Ο Ηρακλείου της ΚΝΕ για τα πανεπιστήμια
Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση της ΤΕ Ηρακλείου του ΚΚΕ και των Τ.Ο Ηρακλείου της ΚΝΕ για την παρουσίαση της έκδοσης «Για το Πανεπιστήμιο των σύγχρονων αναγκών και δυνατοτήτων»
Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση της ΤΕ Ηρακλείου του ΚΚΕ και των Τ.Ο Ηρακλείου της ΚΝΕ, την Πέμπτη 9 Δεκέμβρη στο πανεπιστήμιο Κρήτης στην πανεπιστημιούπολη των Βουτών στο Ηράκλειο.
Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Κυριάκος Ιωαννίδης μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Παιδείας και Έρευνας της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος ανάμεσα σε άλλα ανέφερε στην ομιλία του:
«Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι
Η παρουσίαση της πρότασης του ΚΚΕ για τα πανεπιστήμια δεν είναι μια υπόθεση που αφορά το μέλλον αλλά το σήμερα. Δίνει απάντηση στις ανησυχίες, στους προβληματισμούς, στα άγχη, στα ερωτήματα που πολλοί από μας έχουμε:
– Μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα, να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας;
– Πόσο σύγχρονο είναι το σημερινό πανεπιστήμιο της ακριβοπληρωμένης και λειψής γνώσης;
– Είναι λογικό να σπουδάζουμε τόσα χρόνια και να μην μπορούμε να δουλέψουμε στο επάγγελμά μας;
Σήμερα, στην εποχή της «ψηφιακής» οικονομίας, της Τεχνητής Νοημοσύνης, υπάρχουν οι επιστημονικές και παραγωγικές δυνατότητες για να ζούμε όλοι πολύ καλύτερα, χωρίς τον εφιάλτη της ανεργίας & την ανασφάλεια για το αύριο. Να σπουδάζουμε δωρεάν και ολοκληρωμένα την επιστήμη μας και να προσφέρουμε με τις γνώσεις μας στην κοινωνία. Να εργαζόμαστε λιγότερες ώρες, με καλύτερες αμοιβές.
Αντί γι’ αυτό, βλέπουμε το Πανεπιστήμιο κολλημένο στο χθες!
Απουσία φοιτητικής μέριμνας, διδασκόντων, βασικών υποδομών, εργαστηριακού εξοπλισμού. Επιχειρήσεις που στήνουν μαγαζιά μέσα στα Ιδρύματα, την ίδια στιγμή που δε δίνεται ούτε ευρώ για τις πραγματικές ανάγκες των φοιτητών.
Τμήματα που καταργούνται και προγράμματα σπουδών που αλλάζουν ανάλογα με τα «θέλω» των μεγάλων επιχειρήσεων, χωρίς κοινωνικά και επιστημονικά κριτήρια. Έρευνα κατά παραγγελία που πατεντάρεται και γίνεται πανάκριβο εμπόρευμα, απρόσιτο για τους πολλούς.
(…) Θα πει κάποιος: Γιατί το ΚΚΕ λέει ότι όλα αυτά ανήκουν στο χθες ενώ προβάλλονται ως απαίτηση του μέλλοντος, ως αυτό που είναι καινοτόμο.
Θα το πούμε ξεκάθαρα: Ο δρόμος που προβάλλεται και σήμερα από όλες τις κυβερνήσεις ως λύση στα προβλήματα μας, στα προβλήματα των πανεπιστημίων, είναι δοκιμασμένος. Και λειτουργεί ως εμπόδιο. Αυτός ο δρόμος έχει όνομα.
Είναι ένα κράτος εχθρικό για τις ανάγκες μας που θεωρεί «κόστος» τις σπουδές μας και «κέρδος» ό,τι συμφέρει τα μονοπώλια.
Είναι οι κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης που οδηγούν σε πτυχία και πανεπιστήμια πολλών ταχυτήτων, σε επιβολή διδάκτρων, εξισώνουν τα πτυχία μας με αυτά των κολεγίων, αποσυνδέουν πλήρως το πτυχίο από το δικαίωμα άσκησης του επαγγέλματος.
Είναι η πολιτική υποχρηματοδότησης των σπουδών μας με σκοπό να εξασφαλίζεται ζεστό χρήμα για τραπεζίτες και βιομήχανους, για τους υπέρογκους ΝΑΤΟϊκούς εξοπλισμούς.
Είναι η επιχειρηματική δράση των ΑΕΙ που αντιμετωπίζει τη γνώση σαν εμπόρευμα και τους φοιτητές σαν πελάτες ανάλογα με το πορτοφόλι τους.
Αυτή την πολιτική υλοποιούν κατά γράμμα όλες οι κυβερνήσεις! Αυτή την πολιτική έρχεται να περιφρουρήσει η ένταση της καταστολής, ο αυταρχισμός, η υπονόμευση των φοιτητικών συλλόγων και της οργανωμένης συλλογικής αγωνιστικής διεκδίκησης.
(….) Δείτε ακόμα κάποια παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι αυτός ο δρόμος που περπατάμε δημιουργεί σοβαρά προβλήματα.
Πώς θα ανταποκρινόμαστε στις ανάγκες των επιχειρήσεων ρωτάνε; Εδώ έχουμε τα εξής προβλήματα:
Οι ανάγκες των επιχειρήσεων δεν έχουν συνήθως καμία σχέση με τις ανάγκες της κοινωνίας και προκαλούνται διάφορα παρατράγουδα, που θα ήταν ευτράπελα αν δεν κόστιζαν ζωές, πχ μέσα στην πανδημία, προσλαμβάνεις αστυνομικούς στα κλειστά Πανεπιστήμια αντί για γιατρούς στα νοσοκομεία, επίσης η εφαρμογή της ΕΒΕ άφησε στα αζήτητα τις σχολές που ασχολούνται με το περιβάλλον, μήπως δε χρειάζεται η χώρα μας δασολόγους, γεωλόγους, περιβαλλοντολόγους…;
Οι ανάγκες των επιχειρήσεων αλλάζουν πολύ γρήγορα κ δεν μπορεί να τις παρακολουθήσει κανένα εκπαιδευτικό σύστημα, κι έτσι, πχ, έχεις πιο πολλούς χημικούς μηχανικούς και λιγότερους χημικούς, ή πιο πολλούς διαφημιστές και λιγότερους γραφίστες από όσους χρειάζεσαι.
Πολλές οι συνταγές που έχουν δοκιμαστεί: αλλαγές σε προγράμματα σπουδών, μεταπτυχιακά, συνήθως με δίδακτρα (ορισμένες φορές τα μεταπτυχιακά έχουν απορροφήσει μαθήματα που παλιότερα ήταν σε προπτυχιακά), ταχύρρυθμα προγράμματα κατάρτισης, πανάκριβα πιστοποιητικά, η πρόσφατα εξαγγελθείσα ίδρυση των σχολών εφαρμοσμένων επιστημών για την τεχνολογική εκπαίδευση, η κατάργηση της σύνδεσης πτυχίου-επαγγέλματος (επαγγελματικά δικαιώματα – προσόντα), η προτροπή για «δόμηση βιογραφικού» με συλλογή προσόντων, παρατηρητήρια για την αναντιστοιχία προσόντων, αξιολόγηση εκπαιδευτικών μονάδων (από το σχολείο μέχρι το Πανεπιστήμιο) και πιστοποίηση προγραμμάτων σπουδών για ευθυγράμμιση με τις ανάγκες της αγοράς αλλά κι ιδεολογική ευθυγράμμιση ανθρώπων και προγραμμάτων …
Και φυσικά, η επιχειρηματικότητα που κλίνεται με όλους τους τρόπους από το δημοτικό. Στο Πανεπιστήμιο, οι λέξεις κλειδιά είναι οι τεχνοβλαστοί (spinoff) και οι νεοφυείς επιχειρήσεις (stratup, startupper … ).
Οι μεν είναι όχημα για εμπορική αξιοποίηση της γνώσης που παράγουν τα πανεπιστήμια (και περιέχει ενσωματωμένη έρευνα χρόνων πολλών ερευνητών καθώς και χρήση των υποδομών τους).
Οι δε είναι ένας τρόπος να μοιράζεται το επενδυτικό ρίσκο. Δηλαδή αντί ένας όμιλος που έχει το κεφάλαιο να ρισκάρει να επενδύσει σε ένα προϊόν ή υπηρεσία, δίνει κίνητρα (business plan και κάποιο κεφάλαιο) σε αυτόν που έχει την ιδέα να πέσει στην αρένα μήπως τα καταφέρει να βγει ζωντανός: αν τα καταφέρει τον εξαγοράζει για να περάσει σε άλλη κλίμακα, αν όχι έχει χάσει ένα μικρό κεφάλαιο αλλά ο startupper έχει τσακιστεί.
Κι έτσι ξεσκαρτάρει τις καλές από τις τζούφιες ιδέες ο ανταγωνισμός … Έτσι έχουμε διάφορα apps για delivery ή για να παρακολουθούμε τι ποστάρει κάποιος, αλλά ολοκληρωμένο πρόγραμμα διαχείρισης δασών και πρόληψης πυρκαγιών δεν έχουμε.
(…) Φίλες και φίλοι
Επιτρέψτε μου να σταθώ σε μια σειρά ζητήματα που αφορούν τις σπουδές σας. Σε μια σειρά τμήματα των σχολών θετικών επιστημών, καθηγητικών σχολών
Προωθούν την πιστοποίηση της επάρκειας με δίδακτρα μετά την σχολή, βάζοντας νέα εμπόδια στην αναζήτηση δουλειάς στην εκπαίδευση!
Αρκεί μόνο να δει κανείς τα προγράμματα σπουδών στα διάφορα Τμήματα Φυσικής σε όλη την Ελλάδα. Ο αριθμός, το περιεχόμενο των μαθημάτων, ακόμα και των υποχρεωτικών, οι κατευθύνσεις σε κάθε τμήμα είναι τόσο διαφορετικά, έτσι που δυο φοιτητές που μπήκαν στο ίδιο έτος σε διαφορετικά Τμήματα, να είναι απίθανο να έχουν παρακολουθήσει τελικά πάνω από 50% ίδιο πρόγραμμα σπουδών μέχρι το πτυχίο! Κι όμως, σε όλα τα Τμήματα, μας λένε το ίδιο πράγμα: ότι οι σπουδές μας προσφέρουν τις γνώσεις που χρειαζόμαστε και ότι οι αλλαγές στα προγράμματα σπουδών γίνονται με κριτήριο την επαγγελματική μας προοπτική!!!
Η υποχρηματοδότηση χτυπάει κόκκινο με ελλείψεις σε εργαστήρια και καθηγητές. Την τελευταία δεκαετία ο αριθμός του εκπαιδευτικού προσωπικού έχει συρρικνωθεί σημαντικά σε όλα τα Τμήματα με αποτέλεσμα οι περισσότεροι τομείς να είναι σοβαρά υποστελεχωμένοι. Οι ελλείψεις, αυτές επηρεάζουν τα προγράμματα σπουδών, με μαθήματα να συγχωνεύονται ή να καταργούνται.
Η πρακτική άσκηση προσφέρεται σε ορισμένα μόνο Τμήματα, συνήθως απλήρωτη, προαιρετική, για όποιον προλάβει, χωρίς την ουσιαστική εποπτεία καθηγητή. Σήμερα το πτυχίο του Φυσικού δεν κατοχυρώνει από μόνο του την πρόσβαση στο επάγγελμα, πολύ περισσότερο τη δουλειά με καλούς όρους! Οι εξετάσεις του ΑΣΕΠ, το κυνήγι μοριοδοτήσεων, οι πίνακες αναπληρωτών ορθώνουν μεγάλα εμπόδια. Όλο και περισσότεροι απόφοιτοι στρέφονται σε μεταπτυχιακά (στα οποία γενικεύονται τα δίδακτρα) και χρυσοπληρώνουν διαφόρων ειδών πιστοποιήσεις (πχ για ενεργειακούς επιθεωρητές).
Η υποχρηματοδότηση χτυπάει κόκκινο με τα αποτελέσματα που όλοι γνωρίζουμε! Εργαστήρια με απαρχαιωμένες συσκευές, που δεν ανταποκρίνονται στις σύγχρονες μεθόδους, μηχανήματα που δεν λειτουργούν (όπως το ΝΜR στο Χημικό Αθήνας), εργαστήρια χωρίς στοιχειώδεις κανόνες ασφαλείας και χωρίς προσωπικό που αναπληρώνεται από μεταπτυχιακούς και υποψήφιους διδάκτορες! Και όλα αυτά για να μάθουμε μια επιστήμη που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εργαστηριακή παρατήρηση και την σύνδεση θεωρίας και πράξης!
Στην βιομηχανία απασχολείται περίπου το 20% τον απόφοιτων χημικών, κυρίως σε εταιρίες φαρμάκων, καλλυντικών και τροφίμων. Εταιρίες με μεγάλη κερδοφορία που φόρτωσαν όλα τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων τους. Πολλοί Χημικοί στην βιομηχανία δεν αξιοποιούνται ως επιστημονικό δυναμικό, αλλά σε άλλα πόστα, όπως σε νομικά τμήματα, τμήματα μεταφράσεων εισαγόμενων φαρμάκων κλπ με μισθούς “υπάλληλου γραφείου”. Οι νέοι χημικοί εργάζονται με χειρότερους όρους απ’ ότι οι παλαιότεροι αφού είναι οι πρώτοι που “γεύονται” τους αντεργατικούς νόμους παλιών και νέων κυβερνήσεων. Κυριαρχούν οι ατομικές συμβάσεις με μισθούς των 800 ευρώ, οι ελαστικές μορφές εργασίας αλλά και οι ελλείψεις σε μέτρα προστασίας της υγείας και της ασφάλειας! Επίσης όσοι δουλεύουν στην βαριά βιομηχανία αν και δικαιούνται επίδομα βαρέων και ανθυγιεινών πολλές φορές δεν τους καταβάλλεται.
Το περιεχόμενο των ιατρικών σπουδών μας δεν αντιστοιχίζεται στις ανάγκες της κοινωνίας για ολοκληρωμένες παροχές υγείας, με προτεραιότητα την πρόληψη, αλλά προσανατολίζεται με βάση τις ανάγκες της αγοράς, το κόστος-όφελος.
Η κλινική άσκηση είναι ελλιπής. Αν θα μάθεις εξαρτάται από την «καλή θέληση» της κλινικής! Δεν υπάρχει ενιαίο εκπαιδευτικό πρόγραμμα τόσο στη θεωρία όσο και στην κλινική πράξη και εφαρμογή.
Πολλά εργαστήρια είναι υποβαθμισμένα, υποστελεχωμένα και με ανεπαρκή εξοπλισμό ώστε να καταλήγουν να αποτελούν μικρές διαλέξεις αμφιθεάτρου, αντί να συνδέουν τη θεωρία με την πράξη.
(…) Ο δρόμος που ακολουθούν οι κυβερνήσεις είναι αδιέξοδος και είναι αυτός που μας έφερε ως εδώ.
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι το εξής, παραφράζοντας τον Αϊνστάιν: κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί ακολουθώντας τον ίδιο τρόπο σκέψης που χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργήσει αυτό το πρόβλημα.
Γιατί λοιπόν αυτή η επιμονή από όλες τις κυβερνήσεις στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο;
Στην έκδοση που παρουσιάζουμε σήμερα, επιδιώκουμε να δώσουμε απαντήσεις.
(…) Η πρόταση αυτή του Κόμματος δεν φωτίζει μόνο τους όρους και τις προϋποθέσεις για να αλλάξει ρότα το Πανεπιστήμιο, αλλά είναι επίσης όπλο σήμερα στα χέρια του φοιτητικού κινήματος:
• Γιατί αποκαλύπτει τις αιτίες των αντιδραστικών αλλαγών στην εκπαίδευση και επιτρέπει στο κίνημα να μην παγιδεύεται σε αδιέξοδες “λύσεις” αλλά να στοχεύει τον πραγματικό αντίπαλο!
• Γιατί μπορεί να συμβάλλει στην επεξεργασία επιθετικών διεκδικήσεων σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες των φοιτητών και με αυτόν τον τρόπο να βγει το φοιτητικό κίνημα στην αντεπίθεση, να αποσπά κατακτήσεις, να μην εγκλωβίζεται στην άμυνα για το πόσα λιγότερα θα χάσουν οι φοιτητές.
• Γιατί φωτίζει τη δυνατότητα να κερδίσουμε ένα διαφορετικό πανεπιστήμιο και με αυτό τον τρόπο δίνει ελπίδα και προοπτική στον καθημερινό αγώνα, προσδίδει αντοχή σε όσους αγωνίζονται.
Φίλες και φίλοι.
Ακούτε πολλές φορές να μιλάμε για σύγχρονες ανάγκες στην πρότασή μας. Όταν μιλάμε για ανάγκη εννοούμε αυτό που ήδη η ανάπτυξη της επιστήμης, της παραγωγής έχει ήδη δημιουργήσει σήμερα, δίνεται όμως σε λίγους και όχι σε όλους. Άρα το ζήτημα είναι να ξεμπερδέψουμε με το κριτήριο ανάπτυξης της κοινωνίας, με τις προτεραιότητες που θέτει το κεφάλαιο και εμποδίζει την ολόπλευρη πρόσβαση του συνόλου της κοινωνίας στον πλούτο των υλικών και πνευματικών προϊόντων της εποχής μας.
Τέτοια απάντηση αποτελεί και η πρόταση του ΚΚΕ για το πανεπιστήμιο των σύγχρονων αναγκών και δυνατοτήτων της εποχής μας!
(…) Το ΚΚΕ τοποθετείται με ευθύνη και λέει ότι υπάρχει πληθώρα αποδείξεων για το γεγονός ότι σήμερα υπάρχει και έμψυχο δυναμικό και υποδομές που μπορούν να μπουν σε κίνηση ώστε να αναπτυχθούν και να αξιοποιηθούν οι επιστήμες αναπτυχθεί η επιστήμη προς όφελος των πολλών. Με λίγα λόγια: σήμερα κανείς δεν περισσεύει αν θέλουμε να απαντήσουμε στις κοινωνικές ανάγκες. Σήμερα κανείς δεν περισσεύει, αν θέλουμε να συμβάλλουμε την κοινωνική πρόοδο
Αν επιδιώκουμε να βελτιώσουμε την υγεία του λαού μας, να αναπτυχθεί η Προληπτική Ιατρική, να στελεχώσουμε πλήρως τα νοσοκομεία & τα κέντρα υγείας, να υπάρξει δίκτυο σχολιάτρων και γιατρών εργασίας απαιτούνται πολλαπλάσιοι υγειονομικοί σε σχέση με σήμερα.
Αν θέλουμε να θωρακίσουμε αντισεισμικά τη χώρα μας, χρειαζόμαστε έναν πολύ μεγαλύτερο αριθμό μηχανικών που θα προσληφθούν για να αναλάβουν το έργο του ελέγχου, της ενίσχυσης όλων των δημόσιων κτιρίων και χώρων συνάθροισης.
Αν θέλουμε σχεδιασμένα να μεταβάλουμε τις πόλεις-τέρατα σε ανθρώπινες, χρειαζόμαστε περισσότερους ειδικούς στον τομέα της Χωροταξίας και της Πολεοδομίας.
Αν θέλουμε να αξιοποιήσουμε τον πλούσιο ορυκτό πλούτο της χώρας μας, πρέπει να ιδρύσουμε και άλλες σχολές μεταλλειολόγων και γεωλόγων.
Αν θέλουμε να προστατέψουμε το δασικό πλούτο, να κάνουμε πιο αποδοτική τη γεωργία χρειαζόμαστε περισσότερους δασοπόνους και γεωπόνους.
Η ανεργία και η ετεροαπασχόληση δεν είναι «φυσικό φαινόμενο» αλλά στο DNA του σημερινού εκμεταλλευτικού συστήματος! Η «αγορά εργασίας» επιβάλλει σήμερα:
1 στους 5 πτυχιούχους ΑΕΙ ηλικίας 25-39 ετών είναι άνεργος
1 στους 3 εργάζεται σε δουλειά κατώτερη των προσόντων του
6 στους 10 πτυχιούχους αμείβονται με 400 έως 800€ το μήνα
Η στενότερη σύνδεση των ΑΕΙ με τις επιχειρήσεις σημαίνει στενότερη σύνδεση με την εργασιακή ζούγκλα και ανασφάλεια!
Υπάρχει άλλος δρόμος! Στην εποχή των big data και της τεχνητής νοημοσύνης ο κεντρικός επιστημονικός σχεδιασμός μπορεί:
– να προβλέπει τις ανάγκες, να προσδιορίζει την πληθώρα και τις ειδικότητες των επιστημόνων που χρειάζονται, ώστε να βρίσκουν αμέσως δουλειά μετά το πτυχίο, πάνω στο αντικείμενο που έχουν σπουδάσει. Έτσι, και ο ίδιος ο νέος θα μπορεί να επιλέγει πιο ελεύθερα, με βάση τις κλίσεις και τα ενδιαφέροντά του, το αντικείμενο των σπουδών του, χωρίς να σκέφτεται αν αυτό τον κάνει «πιο ανταγωνιστικό», πιο ελκυστικό στις επιχειρήσεις. Έτσι πριν τελειώσει το πανεπιστήμιο κάθε νέος και νέα θα ξέρει που θα βρει δουλειά και θα έχει κατοχυρωμένο το δικαίωμα στην εργασία.
– να απελευθερώσει χρόνο από την εργασία, ώστε ο εργαζόμενος να τον αξιοποιήσει για την εκπλήρωση των πολιτισμικών και μορφωτικών αναγκών του. Για να μπορεί να πάρει μέρος πιο ουσιαστικά στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας. Να απαλλαχθεί οριστικά από το βάρος που του φορτώνει σήμερα ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής να πληρώνει συνέχεια καταρτίσεις, «προσόντα», για να εναλλάσσει την ανεργία με την ημιαπασχόληση.
(…) Άλλωστε, αν μια φορά λέμε ότι όλοι οι νέοι, όλοι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν ολόπλευρη μόρφωση, ανεξάρτητα από το επάγγελμα που ασκούν, στον σοσιαλισμό αυτό είναι ακόμα περισσότερο αναγκαίο. Γιατί, για τη σοσιαλιστική κοινωνία είναι κυριολεκτικά οξυγόνο η ενεργητική συμμετοχή των μαζών στη διεύθυνση, στην άσκηση του εργατικού λαϊκού ελέγχου, στην επέκταση, γενίκευση και εφαρμογή της επιστημονικής γνώσης σε όλους τους τομείς και στην αξιοποίηση των ανεπτυγμένων μέσων παραγωγής. Και γι’ αυτό το λόγο γίνεται αναγκαίο από την πρώτη στιγμή να ανεβαίνει ο πήχης των απαιτήσεων για το μορφωτικό επίπεδο όλων των εργαζομένων.
Γιατί η γνώση και η δράση σύμφωνα με αυτή, αποτελεί όρο και προϋπόθεση για την πραγματική ελευθερία.
Και ο σοσιαλισμός είναι η κοινωνία της ουσιαστικής ελεύθερης επιλογής και του σεβασμού των κλίσεων. Γιατί καθαρίζει το έδαφος από την άνιση αφετηρία από την οποία ξεκινάνε οι νέοι τη ζωή τους.
Γιατί ο σοσιαλισμός είναι η κοινωνία που μπαίνουν οι βάσεις για την ελεύθερη και δημιουργική ανάπτυξη του κάθε ατόμου. Η κοινωνία όπου η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι προϋπόθεση για την ελεύθερη του καθενός. Και έτσι η ελευθερία του ενός δεν είναι εμπόδιο στην ελευθερία του άλλου.
(…) Ένα τέτοιο πανεπιστήμιο προετοιμάζει τους φοιτητές για να αναπτύξουν επιστημονική εργασιακή δραστηριότητα. Και γι’ αυτό οι σπουδές είναι συνδεδεμένες με την επιστημονική έρευνα. Και ολόπλευρη επιστημονική μόρφωση σημαίνει πρώτα απ’ όλα ότι ο αυριανός επιστήμονας σε όλη τη διάρκεια των σπουδών του συνδέει αρμονικά τη θεωρία με την εφαρμογή της.
Κατακτά τη μεθοδολογία της έρευνας. Σταδιακά βαθαίνει στο επιστημονικό αντικείμενο που σπουδάζει. Με ολοκληρωμένη, βαθιά γνώση του επιστημονικού του αντικειμένου και ικανότητα να αναλάβει και να διεκπεραιώσει με ελεύθερη κρίση, αυτονομία και δημιουργικότητα το ρόλο του.
(…) Υπερασπιζόμαστε την επιστήμη, σημαίνει ότι την αντιμετωπίζουμε ως αυτό που ακριβώς είναι: η προσπάθεια του ανθρώπου να βάλει λογική τάξη, να βρεις τις σχέσεις ανάμεσα σε έναν άπειρο κόσμο που αλλάζει συνεχώς.
Το πραγματικά νέο δεν μπορεί να είναι η άρνηση του ανθρώπου να γνωρίσει τον κόσμο.
Όμως η πιο σημαντική αμφισβήτηση είναι αυτή για την οποία γράφει ο Μπρεχτ.
Που μας μιλάει για την αμφιβολία την ομορφότερη απ’ όλες, σαν οι φοβισμένοι αδύναμοι σηκώνουν το κεφάλι και παύουν να πιστεύουν στων τυράννων τους τη δύναμη!
Γιατί, τελικά αυτό είναι το ζήτημα.
Να ανοίξει ο δρόμος για μια κοινωνία στο ύψος των ονείρων και των ανθρώπων.
Εκεί θα βρίσκει νόημα ο σκοπός της επιστήμης, που είναι να συμβάλλει στο ξελάφρωμα της ανθρώπινης ύπαρξης από τον μόχθο, την άγνοια και τον σκοταδισμό.»
Τα σχόλια είναι κλειστά.