Η συνεχής ανησυχία συνδέεται με αρνητικές σκέψεις και άγχος και μπορεί να γίνει εξουθενωτική. Τείνει μάλιστα να θολώνει το μυαλό μας τόσο ώστε να μην είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε τι ακριβώς χρειαζόμαστε κάθε δεδομένη στιγμή.

Όπως τα μικρά παιδιά, το ανήσυχο μυαλό μας χρειάζεται φροντίδα, κατανόηση και αγάπη. Ακολουθεί ένα γράμμα που αν διαβάζατε στον εαυτό σας, πιθανότατα θα καθησυχάζατε όλο αυτό το στρες του νου.

«Αγαπητό μου μυαλό,

Σε ακούω και σε καταλαβαίνω. Έχεις τους λόγους σου να βάζεις στο… νου σου το κακό. Ξέρω πως προσπαθείς πολύ να με κρατήσεις ασφαλή. Γνωρίζοντας πράγματα που μου έχουν συμβεί στο παρελθόν, είναι φυσιολογικό να είσαι πάντα σε επιφυλακή για να μην μου ξανασυμβεί κάτι στο μέλλον.

Δεν φταις εσύ που ανησυχείς. Εκτελείς αυτόματα αυτό το οποίο έχεις προγραμματιστεί να κάνεις. Ξέρω ότι προσπαθείς να βοηθήσεις. Όμως με τις αρνητικές σου σκέψεις, στην πραγματικότητα δεν με βοηθάς. Αντίθετα, μου προκαλείς άγχος.

Σκέφτομαι σενάρια που δεν υπάρχουν καν αυτή τη στιγμή. Για την ακρίβεια, τίποτα δεν συμβαίνει αυτή τη στιγμή, εκτός από το ότι διαβάζω αυτές τις λέξεις. Είμαι ασφαλής αυτή τη στιγμή. Εάν συμβεί κάτι άσχημο που πρέπει να αντιμετωπίσεις, θα αναλάβεις τότε δράση.

Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να σου εγγυηθώ ότι δεν θα μου συμβούν δυσάρεστα πράγματα στο μέλλον. Αλλά αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι ο χρόνος που ξοδεύεις για να ανησυχείς για αυτά, είναι πολύ περισσότερος από τη συχνότητα που αυτά συμβαίνουν. Μπορώ επίσης να σου πω με βεβαιότητα ότι οι δυσκολίες είναι μέρος της ζωής και αν και κλείνεις υπερωρίες για να τις αποφύγεις, οι προσπάθειές σου πολλές φορές πάνε στράφι… Καλώς ή κακώς, υπάρχουν τόσα που δεν μπορείς να προβλέψεις.

Τελικά, το μόνο που καταφέρνεις όταν σκέφτεσαι μονίμως αρνητικά είναι να με κάνεις να χάνω τη στιγμή. Εγώ όμως θέλω να ζω στο τώρα. Όχι σε φανταστικά σενάρια ταινιών τρόμου… Όσο περισσότερο ζω την παρούσα στιγμή, τόσο πιο καλά μπορώ να αντιμετωπίσω την όποια πρόκληση.

Επομένως, σε ευχαριστώ που προσπάθησες, αλλά συγγνώμη ανήσυχο μυαλό μου, με έχεις εξαντλήσει και πρέπει να σε αφήσω.

Ξέρω ότι φοβάσαι, αλλά προσπάθησε να χαλαρώνεις πιο συχνά. Άσε εμένα να έχω το πάνω χέρι. Έτσι, πίστεψέ με, θα είναι καλύτερα και για τους δυο μας.

Μπορώ να καλωσορίσω τις σκέψεις σου, αλλά δεν μπορώ να εγκλωβιστώ στη μόνιμη ανησυχία σου.

Ξεκουράσου τώρα ανήσυχο μυαλό μου. Και όταν με χρειαστείς, θα είμαι εδώ. Θα σε ηρεμώ ξανά και ξανά, όπως θα ηρεμούσα ένα ανασφαλές παιδί. Θα σε ανακατευθύνω πάλι και πάλι, επαναφέροντάς σε από τον φανταστικό σου κόσμο, στο σπίτι μας, στους ανθρώπους μας, στο τώρα».