Η Ελληνοτουρκική διαμάχη που εντάθηκε τους τελευταίους μήνες για τις ΑΟΖ δεν έχει να κάνει με «εθνικά» συμφέροντα . Είτε οι κυβερνήσεις μας βγάζουν τις φρεγάτες για πολεμικές ασκήσεις στη Μεσόγειο, είτε κάθονται γύρω από τραπέζια συνομιλιών, ένα είναι το σίγουρο.
Ότι ο ανταγωνισμός τους για τον έλεγχο των αποθεμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου της Ανατολικής Μεσογείου παραμένει εξίσου επικίνδυνη απειλή τόσο για την ειρήνη όσο και για το περιβάλλον. Δεν είναι τυχαίο το «ενδιαφέρον» των μεγάλων δυνάμεων για διαμεσολάβηση , η διπλωματική και στρατιωτική τους ανάμειξη.
Τη στιγμή που οι κυβερνήσεις Τουρκίας , Κύπρου, Ελλάδας συμμετέχουν σε «διεθνείς διασκέψεις» για την κλιματική αλλαγή με έναν από τους κύριους στόχους να είναι η μείωση των εκπομπών CO2, την ίδια στιγμή ανταγωνίζονται για τον έλεγχο των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου στην περιοχή, δυναμιτίζοντας την ειρήνη στην Ανατολική Μεσόγειο.
Πίσω από αυτήν υποκριτική στάση και των τριών κυβερνήσεων κρύβονται και τα συμφέροντα των μεγάλων πολυεθνικών.
Οι εξορύξεις πετρελαίου και φυσικού αερίου, όχι μόνο δε θα φέρουν ευημερία στις χώρες που θα εκμεταλλεύονται τα κοιτάσματα, αντίθετα θα οδηγήσουν σε ακόμη πιο γοργούς ρυθμούς την περιβαλλοντική καταστροφή, σε ακόμη γρηγορότερη αύξηση των έντονων φαινομένων που απειλούν τον πλανήτη, σε μεγαλύτερη απειλή κατά της βιοποικιλότητας και της ίδιας της ανθρώπινης ζωής.
Σύμφωνα με τα επιστημονικά δεδομένα, για να διατηρηθεί η αύξηση τ ης θερμοκρασίας του πλανήτη κάτω από τους 1,5 βαθμούς κελσίου πρέπει να μειωθούν οι εκπομπές CO2 στο μισό μέχρι το 2030. Οι εξορύξεις νέων κοιτασμάτων για τις οποίες οι χώρες μας ανταγωνίζονται κινούνται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.
Δεν υπάρχει καμία αντικειμενική ανάγκη εύρεσης νέων αποθεμάτων, ούτε και εξάντλησης των ήδη γνωστών. Η κάλυψη των διαρκώς αυξανόμενων ενεργειακών αναγκών που χρησιμοποιείται ως άλλοθι, δεν αφορά τον κόσμο ο οποίος πληρώνει το ρεύμα όλο και ακριβότερα, αλλά τους μεγάλους επενδυτές/ επιχειρήσεις, που είναι και οι μεγάλοι καταναλωτές. Αντίθετα, η μείωση της κατανάλωσης είναι όχι μόνο επιβεβλημένη για τη σωτηρία του πλανήτη αλλά και απολύτως εφικτή.
Το κόστος του ξέφρενου ανταγωνισμού για τον έλεγχο της Αν. Μεσογείου το πληρώνουν οι λαοί και το περιβάλλον:
– Με αύξηση των πολεμικών εξοπλισμών. Η Ελλάδα στον προϋπολογισμό του 2021 αύξησε κατά 30% τις πολεμικές δαπάνες για την αγορά Rafale και F35, την ίδια στιγμή που μείωσε τις δαπάνες για την υγεια κατά 16%, μάλιστα σε περίοδο πανδημίας!
– Με επιτάχυνση της κλιματικής κρίσης. Τις συνέπειές βιώνει ήδη απ’ άκρη σ’ άκρη ο πλανήτης. Λιώσιμο των πάγων, ερημοποίηση, ένταση των καιρικών φαινομένων, καταστροφή της βιοποικιλότητας είναι σήμερα ορισμένα από τα σοβαρότερα προβλήματα στον πλανήτη που αναγκάζουν πληθυσμούς μέχρι και σε μετανάστευση.
– Με ανυπολόγιστη περιβαλλοντική υποβάθμιση της θάλασσας, των ακτογραμμών, της ατμόσφαιρας, της ανθρώπινης υγείας, αλλά και οικονομικές συνέπειες σε παραδοσιακούς κλάδους της οικονομίας των χωρών της Μεσογείου (τουρισμό, αλιεία κλπ). Τα παραδείγματα τεράστιων οικολογικών καταστροφών από «ατυχήματα» αφθονούν, με ένα από τα μεγαλύτερα στο κόλπο του Μεξικό το 2010 αλλά και πολλά μικρότερα όπως αυτό πρόσφατα ανοιχτά της Χιλής. Η επικινδυνότητα των εξορυκτικών δραστηριοτήτων είναι ακόμη μεγαλύτερη, όταν πρόκειται για σεισμογενείς περιοχές όπως είναι η περιοχή της Αν. Μεσογείου.
– Με κίνδυνο πολεμικής ανάφλεξης σε ολόκληρη την περιοχή. Η ελληνοτουρκική διαμάχη δημιουργεί αστάθεια στην ευρύτερη περιοχή, έχοντας εμπλέξει άμεσα ή έμμεσα μια σειρά μεγάλων και τοπικών δυνάμεων (Ισραήλ, Εμιράτα, Αίγυπτος, Λιβύη, Γαλλία, ΗΠΑ κλπ) που κι αυτές διεκδικούν ένα ρόλο στην περιοχή, με ορατό τον κίνδυνο ανά πάσα στιγμή να οδηγηθούν οι λαοί σε πόλεμο για τους υδρογονάνθρακες.
Οι λαοί δεν έχουμε τίποτα να κερδίσουμε από αυτούς τους ανταγωνισμούς, ούτε και να χωρίσουμε κάτι μεταξύ μας.
Θέλουμε να ζήσουμε ειρηνικά, σε ενα περιβάλλον που, αν εμποδίσουμε τη λεηλασία του και το σεβαστούμε, μπορεί να εξασφαλίσει ευημερία σε όλους τους ανθρώπους και τα πλάσματα του πλανήτη.
