Κανένα από τα κόμματα δεν μπορεί να είναι χαρούμενο από τα χθεσινά, πλην -δυστυχώς- της ακροδεξιάς. Το γεγονός ότι το φαινόμενο είναι πανευρωπαϊκό (στη Γαλλία ετοιμάζονται για εθνικές εκλογές λόγω της συντριπτικής νίκης του κόμματος της Λεπέν) δεν απαλύνει το τραύμα.
Ένα τραύμα που γίνεται ακόμη πιο έντονο για το πολιτικό σύστημα από το ιστορικό αρνητικό ρεκόρ της εποχής. Πριν από μερικές μέρες μιλώντας στο in για το θέμα της αποχής ο πολιτικός επιστήμονας Παναγιώτης Κουστένης προέβλεπε ότι θα πέφταμε στους 4,5 εκατ. ψηφοφόρους. Δυστυχώς διαψεύστηκε προς το χειρότερο. Ούτε 4 εκατ. πολίτες δεν έφτασαν χθες στις κάλπες, αναδεικνύοντας μια πραγματικότητα ένα εξαιρετικά ρευστού πολιτικού σκηνικού και μια γενικότερη απαξίωση της πολιτικής που σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνεται στο κυβερνητικό αφήγημα περί «σταθερότητας» και μιας χώρας που ευημερεί.
Βέβαια δεν μπορείς να περιμένεις περισσότερα όταν το τελευταίο διάστημα στον δημόσιο λόγο και στην πολιτική αντιπαράθεση κυριάρχησε η κουβέντα για τα «πόθεν έσχες» ή για το πόσο έχει ένα κιλό φέτα ή ένα μπουκάλι λάδι, λες και οι πολίτες, η κοινωνία δεν έχει νοιώσει στο πετσί της αυτή την πραγματικότητα.
Τα συμπεράσματα
Από εκεί και πέρα, τα συμπεράσματα της χθεσινής κάλπης ήταν συγκεκριμένα. Ας τα δούμε:
1. Η ηγεμονία της Ν.Δ. και του διαβόητου 41% αποτελεί μια και καλή παρελθόν. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι μέσα σε ένα χρόνο το κυβερνών κόμμα έχασε 13 μονάδες, γεγονός που σημαίνει ότι αργά ή γρήγορα η αλαζονεία στην πολιτική πληρώνεται. Αν μάλιστα υπήρχε ουσιαστικό αντίπαλο δέος στον Κυριάκο Μητσοτάκη, σήμερα ίσως η Ν.Δ. να είχε βρεθεί στο καναβάτσο της πολιτικής αρένας.
Η Ν.Δ. έπεσε εντελώς έξω από τον στόχο της, που η ίδια είχε οριοθετήσει στο 33%. Τα στοιχεία λένε ότι οι περισσότερες διαρροές της πήγαν προς τα δεξιά της, ενώ κατέγραψε μικρότερες διαρροές προς το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ και σε άλλα κόμματα. Το μεγάλο πατατράκ το βίωσε στη βόρεια Ελλάδα, για την οποία υποτίθεται ότι είχε σχέδιο αναχαίτισης της ακροδεξιάς, το οποίο εκ του αποτελέσματος πήγε άπατο.
2. Ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. δεν κατάφερε να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά την ραγδαία πτώση της Ν.Δ. Εντύπωση προκάλεσε η δήλωση του Στέφανου Κασσελάκη ότι «καταφέραμε να μειώσουμε τη διαφορά από τις 23 στις 13 μονάδες». Κάτι τέτοιο δεν προκύπτει από πουθενά. Η Ν.Δ. έχασε χωρίς ο ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσει κάτι απ’ αυτή την ήττα, παρά την πεποίθηση για την «απόλυτη ανατροπή» ή ότι το κόμμα βρίσκεται πολύ κοντά στο να έχει τον αριθμό «2» μπροστά από το ποσοστό του.
Ταυτόχρονα, η μικρή διαφορά με το τρίτο ΠΑΣΟΚ (στις 2 μονάδες) ψαλιδίζει το αφήγημα περί κυρίαρχου πόλου στην κεντροαριστερά. Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δεύτερο κόμμα αλλά χωρίς την άνεση που θα ήθελε ώστε να μπορεί να θεωρείται κυρίαρχος του παιχνιδιού στον κεντροαριστερό χώρο. Εν ολίγοις κανείς στην Κουμουνδούρου δεν μπορεί να αισθάνεται ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα και ήδη από χθες υπήρξαν στελέχη του κόμματος που σε δημόσιες παρεμβάσεις τους αποδέχονταν αυτή την πραγματικότητα.
3. Το ΠΑΣΟΚ ήθελε να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, ήτοι να κατακτήσει τη δεύτερη θέση κάτι που δεν κατέστη εφικτό. Στην Χ. Τρικούπη προτιμούν να βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο, κατά συνέπεια το γεγονός ότι παρά την τρίτη θέση το κόμμα αύξησε τα ποσοστά του σε σύγκριση με τις προηγούμενες ευρωεκλογές, αλλά και σε σχέση με τις εθνικές εκλογές του 2023, μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια νίκη. Το ερώτημα είναι αν θα κάνει την κίνηση ματ ώστε να παρουσιάσει πρόταση συνεργασίας των κεντροαριστερών-προοδευτικών δυνάμεων το επόμενο διάστημα, παίρνοντας τη μπουκιά απ’ το στόμα του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.
4. Η Νέα Αριστερά απέτυχε να πείσει και στην παρθενική της εμφάνιση σε εκλογές επιβεβαίωσε τις δημοσκοπήσεις οι οποίες κατέγραφαν τις χαμηλές πτήσεις της όλο το προηγούμενο διάστημα. Η ίδια πρέπει να απαντήσει σε σειρά ερωτημάτων το επόμενο διάστημα, ξεκινώντας από τα βασικά. Πώς επιτυγχάνεται μια σωστή οργάνωση, ένας ουσιαστικός προγραμματισμός και πως περνάς τις προτάσεις της στην κοινωνία. Το μεγάλο μείον της είναι ότι στην ευρύτερη κοινωνία δεν έχει αυτόνομη πολιτική ορατότητα, θυμίζει ακόμα τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα.
5. Ερχόμαστε στην Ακροδεξιά. Η Ελληνική Λύση πήρε την τέταρτη θέση, μπροστά από το ΚΚΕ, το οποίο με τη σειρά του αισθάνεται πλήρως ικανοποιημένο από το αποτέλεσμα. Κατά πως φαίνεται οι αλοιφές, τα μαντζούνια και οι επιστολές του Ιησού όταν συνδυάζονται με τηλεοπτικές αναλύσεις για τον Πούτιν, τον Ερντογάν κλπ. έχουν αντίκτυπο σε μια μερίδα της κοινωνίας και αποκτούν πολιτική υπόσταση. Από κοντά και η Νίκη, ενώ πλέον μπορεί να μην έχουμε τους Σπαρτιάτες σε εκλόγιμη θέση, ωστόσο το κενό καλύπτεται από τη Φωνή Λογικής της κας Λατινοπούλου. Τούτων δοθέντων η ελληνική κοινωνία δεν παύει να μας εκπλήσσει με τα ακροδεξιά της απωθημένα που βγάζει στην κάλπη.
Η επόμενη μέρα
Με βάση τα παραπάνω δεδομένα, αναμένουμε με ενδιαφέρον τα εξής:
– Τις κινήσεις Μητσοτάκη για να αλλάξει την αρνητική συγκυρία. Έχει τρία χρόνια μπροστά του για να το καταφέρει. Εκτός κι αν δεν τον νοιάζει, θεωρώντας ότι δύο τετραετίες πρωθυπουργίας του είναι αρκετές.
– Τις κινήσεις Κασσελάκη για τον ΣΥΡΙΖΑ. Χθες έστειλε το μήνυμα ότι έχει την «παραδοχή» του λαού (του) να προχωρήσει σε αλλαγές. Έχει προαναγγείλει πολλά το προηγούμενο διάστημα, μένει να δούμε τι θα πράξει και αν η εσωστρέφεια θα επανέλθει στον ΣΥΡΙΖΑ.
– Τις κινήσεις Ανδρουλάκη στο ΠΑΣΟΚ με ορίζοντα τις επόμενες εθνικές εκλογές και τις πρωτοβουλίες στον κεντροαριστερό χώρο.
– Το πόσο θα επηρεαστεί το πολιτικό σκηνικό της χώρας και τα κόμματα από την άνοδο της ακροδεξιάς. Αν τα κόμματα που λεγόμενου «προοδευτικού τόξου» υιοθετήσουν ακροδεξιό λόγο και πολιτικές για ζητήματα όπως π.χ. το μεταναστευτικό ή η κλιματική κρίση προκειμένου να τις «αφαιρέσουν» δυνάμεις καλό θα είναι να ψάξουμε από τώρα ένα απομονωμένο μέρος του πλανήτη για να μετακομίσουμε.
Κοινώς παράγουμε περισσότερη Πατρίδα-Θρησκεία-Οικογένεια απ’ όση μπορούμε να καταναλώσουμε.
