Ο θάνατος του Κώστα Σημίτη, ενός από τους σημαντικότερους πολιτικούς ηγέτες της νεότερης ιστορίας μας, μας γεμίζει θλίψη, αναλογιζόμενοι το έργο του και την προσφορά του κατά την 30ετή διαδρομή του στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας, εκ των οποίων τα οκτώ υπηρετώντας από τη θέση του Πρωθυπουργού.
Ασφαλώς για τα σπουδαία πολιτικά του επιτεύγματα, όλα με μετρήσιμα θετικά αποτελέσματα για τη χώρα, τόσο στην εσωτερική όσο και στην εξωτερική του πολιτική, πλην όμως θεωρώ σκόπιμο να αναφερθούν τα στοιχεία εκείνα που τον χαρακτήριζαν σαν άνθρωπο και πολιτικό και τα οποία έκαναν τη διαφορά σε σχέση με άλλους σύγχρονούς του πολιτικούς ηγέτες.
Άνθρωπος χαμηλών τόνων, βρέθηκε πάντοτε σε σύγκρουση με τις δυνάμεις του λαϊκισμού και της πολιτικής των πυροτεχνημάτων για πρόσκαιρη δημιουργία εντυπώσεων. Κατάρτιζε προσεκτικά τους σχεδιασμούς του σύμφωνα με τις ανάγκες και τις προοπτικές της χώρας και μεθόδευε με τους συνεργάτες του τις απαραίτητες ενέργειες για να επιτύχει τους στόχους του.
Προσωπικά, θεωρώ ότι η σημαντικότερη συμβολή του στη χώρα και στον ελληνικό λαό, ήταν η βαθιά πίστη και η βεβαιότητα που ο ίδιος εξέπεμπε για τις δυνατότητες της Ελλάδος, να σταθεί με αξιώσεις ισότιμα δίπλα στις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες και να συμβάλλει με το ανθρώπινο δυναμικό της, την ιστορία της, τον πολιτισμό της αλλά και τον εθνικό της πλούτο στην περεταίρω ενοποίηση και ενδυνάμωση της Ευρωπαϊκής Ιδέας, με την Ελλάδα στην πρώτη γραμμή.
Μακριά από μικρόψυχες, στενόμυαλες και εσωστρεφείς πολιτικές που καθιστούσαν τη χώρα απομονωμένη και «ανάδελφη».
Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, όχι αβάσιμα, ότι αυτές οι βασικές του αρχές έχουν τη ρίζα τους και αντλούν την έμπνευσή τους από τις πολιτικές που εφάρμοσε ο Εθνάρχης Ελευθέριος Βενιζέλος, πολιτικές που δημιούργησαν ουσιαστικά τη χώρα που έχουμε σήμερα.
Τον αποχαιρετούμε με σεβασμό και ευγνωμοσύνη.
