Μικρές κοινωνίες, μεγάλη παραβατικότητα
Με αφορμή ορισμένα περιστατικά που έλαβαν χώρα τις τελευταίες μέρες σε διάφορες περιοχές του Δήμου Πλατανιά και που έχουν συμβεί ξανά στο παρελθόν, κρίνεται αναγκαία η τοποθέτηση πάνω σε τέτοια ζητήματα. Πιο συγκεκριμένα, πραγματοποιήθηκαν προσπάθειες για παραβιάσεις σπιτιών, καθώς και παρενοχλήσεις γυναικών σε δρόμους των γειτονιών μας. Άρα, μέσα σε αυτό το σκηνικό μόνοι κερδισμένοι είναι ο φόβος της τοπικής κοινωνίας και το κλίμα ανασφάλειας των ανθρώπων της.
Στην περιοχή μας, η οποία είναι ιδιαίτερα ήσυχη το χειμώνα αλλά ταυτόχρονα άκρως τουριστική το καλοκαίρι, η αστυνόμευση χρόνια τώρα είναι απούσα. Συνήθως, οι περισσότεροι αστυνομικοί δικαιολογούν την αδράνεια τους πίσω από τα αναχρονιστικά υλικοτεχνικά μέσα που διαθέτουν, πίσω από νόμους που τους δένουν τα χέρια, πίσω από την υποστελέχωση που υπάρχει στις μονάδες τους. Όμως, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, όταν τους ζητήθηκε η θεσμική τους συμβολή σε παράπονα ή καταγγελίες κατοίκων της περιοχής, αρκέστηκαν σε μια απλή καταγραφή και συλλογή γεγονότων.
Βέβαια, η στάση της τοπικής κοινωνίας δεν χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη αποφασιστικότητα και συνήθως περιορίζεται σε μια ήπια αντίδραση λίγων ημερών. Μια νοοτροπία απόρροια του αισθήματος ανασφάλειας και φόβου, που προαναφέρθηκε. Οι καιροί όμως άλλαξαν και οι άνθρωποι καθημερινά απομακρύνονται μεταξύ τους όλο και περισσότερο. Δυστυχώς ακόμα και οι μικρότερες κοινωνίες που ζούμε, δεν κατάφεραν να ξεχωρίσουν και να επιδείξουν μεγαλύτερη ετοιμότητα στη διαδικασία αλλοίωσης τους. Στα χωριά μας πλέον, οι πλατείες δεν γεμίζουν από το παιχνίδι των παιδιών, τα καφενεία εξασθενούν και παύουν να αποτελούν τους αλλοτινούς πυλώνες κοινωνικών και πολιτικών συζητήσεων, ενώ τα μπαλκόνια των σπιτιών ερημώνουν.
Έτσι, για όσα προηγήθηκαν η λύση είμαστε εμείς, οι απλοί άνθρωποι. Μέσα από την συνειδητή αλλαγή του τρόπου αντιμετώπισης όλων εκείνων των φαινομένων, μέσα από τη γόνιμη αλληλεπίδραση των ατόμων, το ενδιαφέρον, την ουσιαστική διαμαρτυρία και την ανοιχτή τοποθέτηση, μόνο τότε έχουμε τη δυνατότητα να περιορίσουμε σε μεγάλο βαθμό ενέργειες όπως τις παραβιάσεις σπιτιών, τις παρενοχλήσεις γυναικών σε δρόμους που περνάμε καθημερινά, τις χρήσεις ουσιών στις κοντινές παραλίες.
Στην πραγματικότητα δεν χρειαζόμαστε καλύτερη αστυνόμευση προκειμένου να αισθανόμαστε ασφαλέστεροι και πιο ελεύθεροι στις γειτονιές μας. Αντίθετα, για την ανατροπή του κλίματος φόβου και ανασφάλειας απαιτείται συλλογική πρωτοβουλία με δράσεις πολιτιστικών συλλόγων ή άλλων φορέων της τοπικής κοινωνίας.
Εν κατακλείδι, σημαντικό είναι να περιφρουρήσουμε τις αξίες και τα ιδανικά που διέπουν μια ανεξάρτητη και πιο ζωντανή κοινωνία. Η συνθήκη αυτή δεν αποτελεί μια ουτοπική παρατήρηση αλλά προϋποθέτει ατομική και κυρίως ομαδική προσπάθεια, ενθουσιασμό και όραμα ώστε να γίνουμε η αλλαγή που τόσο περιμένουνε!
Ακρωτηριανάκης Αντώνης,
Πτυχιούχος Σ.Ε.Φ.Α.Α
