Τους τελευταίους μήνες πρέπει να έχουν γραφτεί εκατοντάδες εκατομμυρίων λέξεων σε αναλύσεις σχετικά με όσα συμβαίνουν γύρω από την Ουκρανία, όσα μπορεί να συμβούν, και τη σημασία τους.
Παρακολουθώντας όμως την σαραντάλεπτη ομιλία του Βλάντιμιρ Πούτιν το βράδυ της Δευτέρας, κανείς δεν θα μπορούσε να έχει προβλέψει πόσο χρόνο έχασε.
Μερικές πολύ ξεκάθαρες λέξεις ήταν αρκετές για να δείξουν πόσο απλά ήταν όλα εξαρχής.
Δεν υπάρχει Ουκρανία. Ποτέ δεν υπήρξε. Αυτό το κράτος ήταν μια φαντασίωση. Η φράση που συμπυκνώνει όλο το νόημα των προθέσεων της Ρωσίας οι οποίες όμως δεν είναι καθόλου καινούριες. Την αναφορά αυτή είχε κάνει για πρώτη φορά ο Β. Πούτιν το 2004, χωρίς κανείς να δώσει σημασία, όπως δεν έδωσε κανείς σημασία σε όσα έκανε από τότε μέχρι σήμερα.
Τώρα όμως ήρθε η ώρα να μάθουμε (και) αυτή την αλήθεια. Δυστυχώς για αυτούς, την έμαθαν πρώτοι όσοι έτυχε να ζουν σε μια κυρίαρχη και δημοκρατική χώρα η οποία πλέον δεν υπάρχει. Όπως δεν υπάρχει πλέον και ο κόσμος στον οποίο κάποιοι μεγαλώσαμε. Ο Δεύτερος Ψυχρός Πόλεμος έχει ξεκινήσει.
Δεδομένα
Η Ουκρανία είναι ένα ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος. Ο πρόεδρος Ζελένσκι έχει εκλεγεί μετά από νόμιμες εκλογές.
Η Ρωσία του Βλαντίμιρ Πούτιν δεν είναι πλέον μια μεγάλη και υπολογίσιμη διεθνής δύναμη. Είναι ένας de facto αντίπαλος κάθε δυτικής χώρας και δυνητική απειλή για κάθε χώρα με την οποία έχει σχέσεις.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό, και καθόλου ασήμαντο πλέον, το πόσο καλά γνώριζαν οι ΗΠΑ (και απολύτως κανένας άλλος, εκτός ίσως της Κίνας), το τι ακριβώς σχεδίαζαν οι Ρώσοι με κάθε λεπτομέρεια. Αν και από την πρώτη στιγμή είχαν κάνει ξεκάθαρο ότι δεν είχαν σκοπό να το αποτρέψουν ή να απαντήσουν με στρατιωτικά μέσα, πέτυχαν να δείξουν σε κάθε άνθρωπο αυτού του πλανήτη πως όλα όσα εξελίσσονται δεν οφείλονται σε κάποια «παρανόηση», αλλά σε μια στρατηγική και πολύ καλά μελετημένη κίνηση του Βλάντιμιρ Πούτιν.
Με τη στάση των Αμερικάνων η Ρωσία δεν κατάφερε να χρησιμοποιήσει το επικοινωνιακό υπερόπλο της προβοκάτσιας και εξαναγκάστηκε να προχωρήσει στην εισβολή που σχεδίαζε, ψυχρά, και με ένα απλό τηλεοπτικό μήνυμα. Η πρώτη κίνηση της Ρωσίας δεν πέτυχε 100%. Δεν είναι κάτι ασήμαντο με δεδομένο πως τα τελευταία 15 χρόνια τουλάχιστον, η Ρωσία είναι πάρα πολλά βήματα μπροστά σε κάθε μορφή προπαγάνδας από οποιονδήποτε αντίπαλό της.
Αντιθέτως, καθόλου εντυπωσιακή δεν ήταν η άρνηση της Κίνας να αναγνωρίσει τον πόλεμο κατά της Ουκρανίας ούτε καν ως «εισβολή». Ο πραγματικός και ο μεγάλος εχθρός των ΗΠΑ δεν φάνηκε να ιδρώνει καθόλου.
Αυτή που ίδρωσε και λαχάνιασε και αγχώθηκε και κουράστηκε και με δυσκολία διεκπεραιώνει τα καθήκοντά της πλέον, είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σε όλες τις δημοσκοπήσεις του τελευταίου χρόνου η πλειοψηφία των Ουκρανών πολιτών είναι υπέρ της ένταξης στην ΕΕ για την οποία η Ουκρανία έχει ξεκινήσει διαδικασίες ένταξης από το 2012, και τροποποίησε το Σύνταγμά της καταλλήλως το 2019, για να το πετύχει με ορίζοντα το 2030.
Σε όλες τις δημοσκοπήσεις του τελευταίου χρόνου η πλειοψηφία των Ουκρανών πολιτών είναι υπέρ της ένταξης στο ΝΑΤΟ. Oι συζητήσεις για ένταξη στο ΝΑΤΟ έχουν ξεκινήσει από το 2008. Μέχρι το 2014 που η Ρωσία εισέβαλε και τότε στην Ουκρανία και αποσχίστηκε η Κριμαία, η ένταξη στο ΝΑΤΟ δεν ήταν δημοφιλής. Μετά το 2014 και μέχρι η μικρή, μεγάλη, ή πολύ μεγάλη πλειοψηφία των Ουκρανών είναι υπέρ της ένταξης στο ΝΑΤΟ.
O πόλεμος στην Ουκρανία, ελάχιστη σχέση έχει με τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, τις παρεμβάσεις των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της Κίνας κ.α σε διάφορες χώρες, και σε πολέμους που εξελίχθηκαν σε διάφορα μέρη του πλανήτη από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έως και σήμερα. Δεν είναι όλοι οι πόλεμοι ίδιοι. Όσο εύκολο κι αν είναι να βρει κανείς ομοιότητες είναι αδύνατο να προσπεράσει τη μεγάλη διαφορά: αυτά που συμβαίνουν σήμερα αλλάζουν τις παγκόσμιες ισορροπίες, μια για πάντα. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο καμία σύγκρουση μεταξύ κρατών δεν είχε τέτοιο στόχο.
Ανεξάρτητα από κάθε εξέλιξη, τίποτα δεν τελειώνει σήμερα, ούτε θα τελειώσει αύριο.
Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι πως οι κάτοικοι μιας χώρας δέχονται εισβολή και αμύνονται για την ύπαρξή τους.
Τι ακολουθεί
Κίνα. Εκεί στρέφονται τα μάτια όλων. Η παραμικρή της κίνηση μπορεί να έχει τεράστιες συνέπειες, ιδιαίτερα αν εμπλέκουν την «πολιορκούμενη» Ταϊβάν.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση πάρα πολύ σύντομα θα αναγκαστεί να λάβει υπαρξιακές αποφάσεις, με πρώτη και σημαντικότερη ποιο θα είναι το οικονομικό κόστος που είναι διατεθειμένη να αναλάβει ώστε να μην ξεκινήσει να γράφεται το επόμενο διάστημα η αρχή του τέλους της.
Η Τουρκία έχει βρεθεί σε μια δύσκολη θέση. Αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα, είναι μέλος του ΝΑΤΟ, έχει πολλές φιλοδοξίες και ταυτόχρονα, παρελθόν, παρόν και μέλλον με την Ευρώπη, την Ουκρανία, τη Ρωσία και τις ΗΠΑ. Δεν έχει περιθώρια για λάθη, χωρίς να είναι και ξεκάθαρο και πως να κινηθεί σωστά.
Η Ελλάδα έχει μια κυβέρνηση που εδώ και ενάμιση χρόνο δυσκολεύεται φοβερά να διαχειριστεί τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Με τις εκλογές να πλησιάζουν, έτσι ή αλλιώς, θα ψάξει να βρει μια καλή στιγμή μέσα στο γενικότερο μπάχαλο όσο έχει χρόνο.
Τα σχόλια είναι κλειστά.