Πως γεννιούνται τα τέρατα;
Η απόφαση νέων ανθρώπων, ανδρών και γυναικών, να “σπάσουν τη σιωπή τους” για τις αθλιότητες που βίωσαν, αποτελεί μία γενναία ατομική πράξη. Αυτή η γενναιότητα είναι που οδηγεί στη δικαιοσύνη τους υπεύθυνους και όχι η κυβέρνηση, η οποία ακόμα χρωστάει εξηγήσεις για τους χειρισμούς της.
Πέρα από την κοινωνική καταδίκη των όσων αποκρουστικών παρακολουθούμε, οφείλουμε τουλάχιστον να φωτίσουμε και το υπόβαθρο το οποίο διαμορφώνει δράστες ειδεχθών εγκλημάτων, όπως η σεξουαλική κακοποίηση ανήλικων παιδιών, ανδρών και γυναικών, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού. Γιατί αυτό το υπόβαθρο είναι που εκβιάζει και τη σιωπή των θυμάτων.
Αποδείχτηκε μάταιος κόπος, αν περίμενε κάποιος πως στην πρόσφατη συζήτηση στη βουλή η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης θα αναδείκνυαν τα κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά και νομικά ζητήματα που λειτουργούν ως θερμοκήπια εγκληματικών πράξεων.
Η συζήτηση παρέπεμπε σε προσπάθεια εκτόνωσης της δυσαρέσκειας που προκάλεσαν οι κυβερνητικοί χειρισμοί, μικροκομματικής αντιπαράθεσης ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, που δεν έφτασε πιο βαθιά από τις ευθύνες της κ. Μενδώνη και του κ. Μητσοτάκη.
Το ΚΚΕ όμως θέλει να ανοίξει αυτή η συζήτηση στην ελληνική κοινωνία, η οποία μπορεί να είναι διαφωτιστική, καθώς αντικειμενικά ο καθένας μπορεί να θέσει και να απαντήσει ερωτήματα, όπως:
– Αν κάποιοι επώνυμοι ή αναγνωρισμένοι αναγκάζονται να σιωπούν και να θάβουν μέσα τους για χρόνια τα όσα φρικτά έζησαν, τι δύναμη, κουράγιο, χρειάζεται μία εργάτρια ή ένας υπάλληλος;
– Αυτές οι συμπεριφορές εντοπίζονται μόνο στο χώρο του θεάματος ή αφορούν και άλλους χώρους;
– Ποια είναι η συνέχεια μίας γενναίας ατομικής πράξης;
Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα είναι ταυτόχρονα και μία πρώτη ασπίδα προστασίας σε χυδαία “επιχειρήματα” που επίσης ανθίζουν και κρύβονται πίσω, όπως το “γιατί δεν μίλαγε τόσα χρόνια” ή φτάνουν ακόμα και να ταυτίζουν τον ομόφυλο σεξουαλικό προσανατολισμό με την ασέλγεια και τη σεξουαλική κακοποίηση ανήλικων παιδιών.
Ο χώρος του πολιτισμού είναι για τους εργαζόμενους του χώρου μία εργασιακή κόλαση, όπου είναι καθεστώς οι απλήρωτες ώρες δουλειάς, η αδήλωτη και ανασφάλιστη εργασία, η εργοδοτική αυθαιρεσία. Κάθε νέο παιδί αναγκάζεται να μπει σε έναν στίβο ανταγωνισμού για να βρει τη δυνατότητα να προβάλει και να καλλιεργήσει το ταλέντο του.
Οι πόρτες “κλείνουν” αν μιλήσεις, αν αμφισβητήσεις την προσβολή της προσωπικότητάς σου, αν διεκδικήσεις με τους συναδέλφους σου όρους προστασίας των δικαιωμάτων σου, όπως αυτοί θα έπρεπε να κατοχυρώνονται στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. “Αυτός έχει πλάτες”, “που πας να τα βάλεις με την αυθεντία;”.
Η κατάσταση χειροτέρεψε ραγδαία. Οι άνθρωποι στο χώρο των τεχνών και του θεάματος ζουν στα όρια της επιβίωσης, αφού η κυβέρνηση αρνείται να πάρει τα αναγκαία μέτρα λειτουργίας αυτών των χώρων, να στηρίξει τους εργαζόμενους του κλάδου που έμειναν χωρίς εισόδημα.
Δεν ζούμε απλά κάποια “κρίση αξιών”. Ζούμε την ανάδυση των αξιών και ιδανικών ενός συστήματος που σαπίζει. Ζούμε το αποκρουστικό πρόσωπο του ατομισμού, της εγωιστικής σκέψης και στάσης ζωής, του ανταγωνισμού. Αυτά καθρεφτίζονται σε όσα δυσώδη παρακολουθούμε.
Φαινόμενα όπως αυτά που καταγγέλλουν ηθοποιοί “ζουν και βασιλεύουν” σε όλους τους χώρους δουλειάς. Αυτό δεν αναιρείται από το ότι δεκάδες καταγγελίες εργαζομένων για αντίστοιχα περιστατικά, όπως για παράδειγμα στον κλάδο του τουρισμού, τις τρώει το μαύρο σκοτάδι, δεν προβάλλονται από μέσα ενημέρωσης. Απόλυτα εξηγήσιμο, όχι όμως και αποδεκτό.
Κάπως έτσι γεννιούνται τα τέρατα.
Γι’ αυτό και οι διάφοροι κώδικες δεοντολογίας στην καλύτερη των περιπτώσεων θα είναι ευχολόγια, καθώς το κοινωνικό έδαφος θα συνεχίσει να δίνει “βρώμικη σοδειά”. Στη χειρότερη των περιπτώσεων θα οδηγήσει στη μεγαλύτερη φίμωση, όπως δείχνει η εμπειρία από όπου εφαρμόστηκαν αυτοί οι περιβόητοι κώδικες.
Ευθύνη μας είναι να δυναμώσουν οι αντιστάσεις, η πάλη, ώστε αυτοί οι οικονομικοί, κοινωνικοί καταναγκασμοί να πάψουν να υπάρχουν. Γι’ αυτό η συνέχεια της ατομικής καταγγελίας απαιτεί τη γενναία συμμετοχή στη συλλογική οργάνωση και διεκδίκηση, στο “φως” της αλληλεγγύης, της συναδελφικότητας και του αγώνα.
Η αποστροφή γι’ αυτές τις αθλιότητες συνυπάρχει με την ανασφάλεια για την πανδημία, που έχει αφεθεί στην τύχη της, με την αβεβαιότητα που γεννά η ανεργία, η απώλεια εισοδήματος για εργαζόμενους και μικρομεσαίους επιχειρηματίες στο εμπόριο, στην εστίαση και σε άλλους κλάδους. Συνυπάρχει με την αγανάκτηση για την ένταση της καταστολής και του αυταρχισμού από μια κυβέρνηση, ένα κράτος που κάνει επίδειξη δύναμης και αλαζονείας με στόχο τους αγώνες του λαού και της νεολαίας. Η συνολική αποστροφή και η αγανάκτηση για ένα σύστημα που γεννά τέρατα μπορεί να βρει διέξοδο στην αναζήτηση εναλλακτικής λύσης, στην πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ.
