Ανιστόρητες τουρκικές προκλήσεις για τα ελληνικά νησιά

Κάποιοι πιστεύουν πως ο Ερντογάν παίζει το τελευταίο του χαρτί μετά τις δημοσκοπήσεις σοκ εις βάρος του.

Το εθνικιστικό παραλήρημα και η αμφισβήτησης της Λοζάνης που καλλιεργεί μεθοδικά ο Σουλτάνος. «Πρώτα και κύρια, η συνθήκη της Λοζάνης δεν περιβάλει μόνο την Ελλάδα, αλλά ολόκληρη την περιοχή. Αυτή η συνθήκη αφορά ολόκληρη την περιοχή και για αυτό όπως και όλες οι συνθήκες πρέπει να επικαιροποιηθεί» είχε πει παλαιότερα ο Τούρκος πρόεδρος.

Πριν πέντε χρόνια ο Ταγίπ Ερντογάν ρίχνει την πρώτη βόμβα, λίγες ώρες πριν την επίσκεψή του στην Θράκη σβήνει μονοκοντυλία όλα όσα έχουν συμφωνηθεί σε διπλωματικό επίπεδο.

Αμφισβητούν τα πάντα οι Τούρκοι

Αλλαγή της συνθήκης της Λοζάνης, ζήτημα υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο, οριοθέτηση θαλάσσιων συνόρων- εναέριου χώρου και θέμα «τουρκικής» μειονότητας βάζουν οι Τούρκοι.

«Μπορούμε να απαντήσουμε στο ερώτημα αν οι μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης μπορούν να ασκήσουν τα θρησκευτικά τους δικαιώματα με βάση της συνθήκης της Λοζάνης;» είχε πει ο Ερντογάν.

Με θράσος θα βάλει το θέμα μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο, άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου και η κλιμάκωση δεν άργησε από τότε ως σήμερα.

Πολιτικοί κανάλια ακόμα και ο ΥΠΕΞ σε επίσημη συνάντηση κόντρα σε κάθε διπλωματική τακτική βάζουν θέμα Λοζάνης και διεκδικούν τα νησιά μας.

Οργανωμένο σχέδιο

Στην Τουρκία μεθοδικά στήθηκε ο μύθος της καταπάτησης της Συνθήκης της Λοζάνης, που καθόρισε μεταξύ άλλων τα σύνορα Ελλάδας και Τουρκίας.

Το υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας έχει ολόκληρη σελίδα για την Συνθήκη και βλέπει αλλιώς τα πράγματα υποστηρίζοντας πως υπάρχει ευθεία σχέση εθνικής κυριαρχίας και αποστρατικοποίησης.

Οι Τούρκοι με αυτό το μύθευμα διεκδικούν νησιά όπως τη Σάμο, τη Χίο, τη Λέσβο, την Κω και τη Ρόδο.

Χρειάστηκαν 7,5 μήνες διαβουλεύσεων για να φτάσουμε στην Συνθήκη της Λοζάνης, ένα διεθνές διπλωματικό πόκερ στήθηκε και όλοι επιχειρούσαν να αποκτήσουν κέρδη. Οι «Μεγάλες Δυνάμεις» είχαν δύο πονοκεφάλους: ένας το καθεστώς των στενών και η εξασφάλιση των συμφερόντων τους στο Αιγαίο.

Οι Τούρκοι κερδίζουν την Ανατολική Θράκη, την Ίμβρο και την Τένεδο, εδάφη στα σύνορα με την Συρία, πλήρη κυριαρχικά δικαιώματα στην επικράτεια της, δικαίωμα στρατιωτικών εγκαταστάσεων με εξαίρεση τα «Στενά» και δίνουν τα Δωδεκάνησα στην Ιταλία.

Η Τουρκία παραιτείται από παλιές περιοχές της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και δηλώνει πως θα σέβεται τις μειονότητες.

Η Ελλάδα υποχρεώνεται σε πολεμικές επανορθώσεις καθώς δεν υπάρχουν τα χρήματα δίνονται και άλλα εδάφη στην Ανατολική Θράκη, δίνει την Ίμβρο και την Τένεδο με τον όρο της ευνοϊκής για του Έλληνες κατοίκους διοίκησης, χάνει την ιδιότητα του Εθνάρχη ο οικουμενικός πατριάρχης, ενώ το Πατριαρχείο τέθηκε υπό ειδικό διεθνές καθεστώς.

Με ξεχωριστή συμφωνία αποφασίζεται η υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών.

Σήμερα για τα νησιά το καθεστώς των νήσων Λήμνου και Σαμοθράκης διέπεται από τη Σύμβαση της Λοζάνης για τα Στενά του 1923, η οποία αντικαταστάθηκε με τη Σύμβαση του Montreux του 1936, το καθεστώς των νήσων Μυτιλήνης, Χίου, Σάμου και Ικαρίας διέπεται από τη Συνθήκη Ειρήνης της Λοζάνης του 1923 και το καθεστώς των Δωδεκανήσων διέπεται από τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων του 1947.

Με απλά λόγια η αποστρατικοποίηση των ελληνικών νησιών Λήμνου και Σαμοθράκης αρχικώς προεβλέπετο από τη Σύμβαση της Λοζάνης, ωστόσο καταργήθηκε από τη Σύμβαση του Montreux του 1936. Οι Τούρκοι αυτό το έχουν αναγνωρίσει.

«Οι διατάξεις που αφορούν τις νήσους Λήμνο και Σαμοθράκη, οι οποίες ανήκουν στη γειτονική μας και φιλική χώρα Ελλάδα και είχαν αποστρατικοποιηθεί κατ’ εφαρμογήν της Σύμβασης της Λοζάνης του 1923, επίσης καταργήθηκαν με τη νέα Σύμβαση του Montreux και αυτό μας ευχαριστεί ιδιαίτερα» ανέφερε ο Τούρκος πρέσβης στην Αθήνα, Roussen Esref στις 6 Μαΐου του 1936.

Για Μυτιλήνη, Χίο, Σάμο και Ικαρία πουθενά στη Συνθήκη Ειρήνης της Λοζάνης δεν προβλέπεται ότι αυτά θα τελούν υπό καθεστώς αποστρατικοποιήσεως. Η ελληνική κυβέρνηση ανέλαβε μόνον την υποχρέωση, σύμφωνα με το Άρθρο 13 της Λοζάνης, να μην εγκαταστήσει εκεί ναυτικές βάσεις ή οχυρωματικά έργα.

Μόνο που το ίδιο άρθρο προέβλεπε και κάτι που οι Τούρκοι ξεχνάνε: «Θα απαγορευθεί εις την Ελληνικήν στρατιωτικήν αεροπλοίαν να υπερίπταται του εδάφους της ακτής της Ανατολίας. Αντιστοίχως, η Οθωμανική Κυβέρνησις, θα απαγορεύση εις την στρατιωτικήν αεροπλοϊαν αυτής να υπερίπταται των ρηθεισών νήσων».

Οι Τούρκοι βέβαια πετάνε πάνω ή πλησίον των νησιών εντός εθνικού εναέριου χώρου σε κάθε ευκαιρία.

Όσο για τα Δωδεκάνησα αυτά παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα «κατά πλήρη κυριαρχία» από τη Σύμβαση Ειρήνης των Παρισίων, μεταξύ Ιταλίας και Συμμάχων, τον Απρίλιο του 1947 και η Τουρκία δεν αποτελεί συμβαλλόμενο μέρος και όπως ορίζει το άρθρο 34 της Συνθήκης της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών, «μια συνθήκη δεν δημιουργεί υποχρεώσεις ή δικαιώματα για τρίτες χώρες» εκτός των συμβαλλομένων.

Ο ρόλος των Ρώσων

«Η πρόβλεψη περί αποστρατικοποίησης των Δωδεκανήσων έγινε μετά από αποφασιστική παρέμβαση της Σοβιετικής Ένωσης και απηχεί τις πολιτικές σκοπιμότητες της Μόσχας εκείνη τη χρονική περίοδο. Θα πρέπει ωστόσο να επισημανθεί ότι τα καθεστώτα αποστρατικοποίησης έχασαν το λόγο ύπαρξής τους με τη δημιουργία των συνασπισμών του ΝΑΤΟ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας, ως ασύμβατα με τη συμμετοχή χωρών σε στρατιωτικούς συνασπισμούς» ανέφερε το υπουργείο Εξωτερικών.

Έτσι όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για τα ιταλικά νησιά Panteleria, Lampedusa, Lampione και Linosa, καθώς και για τη Δυτ. Γερμανία από τη μια πλευρά, και τη Βουλγαρία, Ρουμανία, Αν. Γερμανία, Ουγγαρία και Φιλανδία από την άλλη πλευρά έπαψε να ισχύει η πρόβλεψη της αποστρατικοποίησης.