Γιατί «κολλάμε» σε αυτούς που μας απορρίπτουν;

Πόσες από εσάς έχετε διαβάσει ή δει το «Απλώς δεν σε γουστάρει»; Σίγουρα πολλές γιατί το συγκεκριμένο βιβλίο έγινε διεθνές μπεστ σέλερ ενώ η ταινία έκανε κι εκείνη τεράστια επιτυχία.

Μπορεί λοιπόν η συγκεκριμένη ιστορία να έδειξε πως σε ορισμένες περιπτώσεις ο επιμένων μπορεί να νικήσει, όμως μήπως καταλάβατε το βαθύτερο νόημα της υπόθεσης;

Εάν κάποιος δεν στέλνει μηνύματα ή δεν τηλεφωνεί (όταν όντως είναι η σειρά του να το κάνει) δεν σημαίνει ούτε πως έχασε το κινητό του, ούτε πως τον έχουν απαγάγει, ούτε πως έχει αποκλειστεί σε ένα ερημικό νησί και ψάχνει απεγνωσμένα αλλά μάταια τρόπο επικοινωνίας.

Δυστυχώς το μήνυμα είναι πολύ πιο απλό: δεν βρίσκεστε στις προτεραιότητές του και δεν έχει και πολύ μεγάλη θέληση να σας βάλει μέσα σε αυτές. Και ας μην κοροϊδευόμαστε, το ίδιο δεν θα κάνατε κι εσείς για κάποιον που δεν σας ενδιαφέρει;

Υπάρχει απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα, όμως είναι μονομερής.

Όταν κάτι -κάποιος στην προκειμένη- γίνεται δύσκολο να κατακτηθεί, αυτόματα μέσα μας το εκτιμάμε περισσότερο.

Πάρτε για παράδειγμα τα διαμάντια. Εν μέρει, τα εκτιμάμε επειδή είναι σπάνια.

Ομοίως, όταν η επικοινωνία με ένα πρόσωπο που μας ενδιαφέρει είναι περιορισμένη, αρχίζουμε να εκτιμάμε την επαφή με το συγκεκριμένο πρόσωπο αλλά και το ίδιο το άτομο ακόμη περισσότερο.

Είναι απολύτως φυσικό η απόρριψη να πονάει σε κάθε της μορφή.

Εξάλλου, αν ο άνθρωπος δεν προσδοκούσε την αποδοχή δεν θα έβαζε τον εαυτό του σε καμία διαδικασία δοκιμασίας.

Αυτό όμως που παίζει μεγάλο ρόλο και ταυτόχρονα καθορίζει την αντίδραση του ανθρώπου σε μία επικείμενη απόρριψη, δεν είναι τίποτα άλλο από το ίδιο το άτομο που μας έχει απορρίψει.

Και δεδομένου πως τα «αντικείμενα του ερωτικού πόθου» είναι πάντα τα πιο ελκυστικά κομμάτια στη ζωή ενός ατόμου, η ιδέα πως αυτά μας απορρίπτουν χωρίς καν να μας δώσουν την ευκαιρία να τους αποδείξουμε τι αξίζουμε, μας πεισμώνει και διεκδικούμε τη θέση μας στη ζωή τους χωρίς να υπολογίζουμε τίποτα.

Ο λόγος λοιπόν που η παραπάνω απάντηση δεν καλύπτει το 100% της αιτίας αφορά τόσο το υποκείμενο όσο και την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε σε συνδυασμό με αυτό που πολλοί αποκαλούν και ως «τεχνική γραμματόσημο»: όσο μας φτύνουν, κολλάμε.

Για παράδειγμα, δεν πρόκειται να πληγωθούμε, να κλάψουμε και να κολλήσουμε με τον Τζορτζ Κλούνει, αν δεν μας απαντήσει στο μέιλ που θα στείλουμε στην εταιρεία παραγωγής του (σταματήστε το ψάξιμο της διεύθυνσης, ήταν ένα απλό παράδειγμα…).

Αντίθετα, αν ο Γιάννης πχ. που ξημεροβραδιαζόμαστε με τη σκέψη του επί 5 χρόνια, είναι με τη σειρά του επί 5 χρόνια ανένδοτος … η μη καθαρή σκέψη που δημιουργεί ο έρωτας, η έλλειψη πραγματικής επαφής με αυτό το άτομο -και όχι κατά φαντασίαν- και η γοητεία του άπιαστου και του ανεκπλήρωτου θα μας κάνουν να τον θέλουμε για ακόμη 5 χρόνια.

Τι μπορούμε άραγε να κάνουμε για να ξεφύγουμε από αυτήν την παγίδα που έχουμε πέσει;

Η απάντηση θα σας πληγώσει -λίγο περισσότερο- γιατί στην ουσία δεν υπάρχει κάτι πρακτικό που θα μας κάνει να ξεκολλήσουμε από μία κατάσταση σαν αυτή.

Κάντε την προσπάθειά σας, κλάψτε, ξαναπροσπαθήστε, ξανακλάψτε και κάποια στιγμή η σφοδρή αυτή επιθυμία θα φύγει.

Πηγή: bovary.gr